Na Melaka vond ik het heel moeilijk kiezen waar ik heen zou gaan tot ik 2 februari in Bangkok zou moeten zijn om Timo dood te knuffelen! Heb mijn beslissing af laten hangen welke bus als eerste zou gaan, die naar Kuantan (voor Cherating) of die naar Mersing (voor Tioman) en het werd die naar Kuantan! Supersurfgolven, here I come!!

Dieptepuntje.. Maar dan zijn er altijd de Chinezen nog!

De bus van Melakka naar Kuantan zou er 5 uur uur over doen. Nu heb ik wel geleerd deze tijden met een korreltje zout te nemen, maar na om 13 uur vertrokken te zijn en om 20 uur nog geen stad in zicht te hebben, begon ik me toch een beetje zorgen te maken. De laatste bus naar Cherating had ik al gemist. Ik kon me nog herinneren van de vorige keer dat een taxichauffeur in Kuantan ons op probeerde te lichten, dus had niet zo'n positief beeld over de stad. Tijdens mijn busreis via sms contact gehouden met kapitein Jack Sparrow, die me niet zo snel naar een hotel kon verwijzen in zijn hometown, maar hij heeft heel lief wat vrienden van hem gebeld om mij te helpen. Helaas hadden zij pas helemaal aan het einde van de avond tijd, dus als ik een hotel gevonden had, wilden ze me met alle plezier de stad laten zien. Ik was kapot, dus wilde vooral een lekker bed, wifi en lekker lang slapen.

Uiteraard stond het station in een crappy buurt, waar ik geen hotel-bordjes kon vinden. Steeds de verkeerde kant op gewezen, liep ik daar in het donker met mn grote tas op zoek naar een bed. Uiteindelijk vertelde iemand me over een vrij luxe hotel niet zo heel ver weg. Uitkijkend naar m'n warme douche, zachte bedje en snelle wifi-verbinding met thuis, vond ik dat ik mezelf mocht trakteren op 1 van deze luxe kamers. Zou ik daarna wel weer goedkoop eten en slapen. Bij het hotel aangekomen (met watervalletje in de lobby, hoe chique!) vertelde de receptioniste me verveeld dat er geen kamer vrij was en dat ze geen idee had of er andere hotels in de buurt waren. Nou, ik kon wel janken, het was inmiddels 22 uur en had me er zo op verheugd. Kwam nog een chique, maar enge meneer naar me toe dat we zijn hotelkamer wel konden delen ‘omdat hij er toch bijna nooit was?' Maar heb hem vriendelijk bedankt en ben weer de straat op gevlucht.

Na wat door de vreemdste steegjes gelopen te zijn, vond ik een bordje met ‘hotel' en een pijl een donker trappetje op. Wanhopig, dus naar boven gegaan. Vind ik boven aan de trap een erg vriendelijk Chinees mannetje, die maar 1 woord Engels sprak. Hij typte ‘30' op zijn rekenmachientje en zei 'Dollar'. Bleken gelukkig geen echte Dollars te zijn, maar Ringgit, dus 3 euro voor een kamertje. Hij liet me de kamer zien, crappy is een understatement. Wc was verderop in de gang en niet meer dan een gat en een douche hadden ze ook niet echt, maar ik kon slapen! Was nog eventjes bang dat ik de slaapkamer moest delen, maar er zaten goede sloten aan de binnenkant, dus had mezelf gelijk ingesloten. Toen heb ik Timo wel even huilend opgebeld en vroeg ik mezelf af waarom ik dit ook al weer zo nodig wilde. Na een uur huilen klopte de vriendelijke Chinees op m'n deur om me een extra (en extra grote) handoek toe te stoppen en een vernaggeld oud 7-up flesje gevuld met kraanwater, de schat! De volgende ochtend mezelf dan maar op een luxe ontbijtje getrakteerd inclusief wifi en daarna lekker de taxi i.p.v. de bus naar Cherating genomen. Voelde goed!

Cherating, surfers paradise!

In Cherating aangekomen gelukkig gelijk in het hutje van mn voorkeur intrek kunnen nemen! Dat viel dan weer mee! De Franse jongen die het beheer deed, was in het begin niet erg open en gastvrij, maar ben net zo lang in zijn kantoortje blijven zitten tot hij dat wel werd! Ik vertelde dat ik graag de zonsopkomst of -ondergang wilde filmen voor m'n filmpje, maar hij vertelde dat dat vanaf dit strand niet goed te zien is. Wel zou ik een jungjetocht over de berg kunnen maken om bij een ministrandje uit te komen, waar ik een perfect zicht op de zonsopkomst zou hebben. 1e gedachte; Gaaf! Avontuur! 2e gedachte; zonsopkomst.. Dus als ik erheen wil, moet ik 's nachts in het donker door de jungle.. Eeuhm.. Fabien, heb je zin om mee te gaan? Gelukkig was hij gelijk enthousiast! Had hij ook zijn 1e avontuur in de 3 maanden dat hij er al zat en had ik een gids en beschermer bij me. (Hoe stoer ik ook geworden ben t.o.v. enge dieren, zou ik het in m'n eentje toch echt wel erg eng vinden denk ik!) Aangezien de zee helemaal vlak was en er dus geen surf was, ben ik die avond met hem hard gaan lopen op het strand. Voelde heerlijk! Was voor het eerst in heel veel jaar dat ik weer echt plezier in rennen had! Dit wil ik weer vaker gaan doen! Conditioneel viel het me alles mee (ik wilde er uiteraard niet door een Franserd uitgelopen worden) en zelfs een stuk terug gezwommen om weer een beetje af te koelen.

De volgende ochtend hadden we om 5.45 uur afgesproken om aan onze wandeling te beginnen. Ik was de vorige avond nog met 2 andere jongens uit eten geweest, die misschien ook wel mee wilden, maar die wilden toch wat langer slapen, begrijpelijk! Fabien was er precies op tijd, dus ons avontuur kon beginnen! Ondanks onze zaklamp was het nog behoorlijk donker, maar eenmaal aan de andere kant aangekomen was het prachtig! We hadden beide geen idee op welk punt de zon precies op zou komen en hoe de camera dus het beste gericht kon zijn. Was een wilde gok dus! Achteraf had hij beter kunnen staan en zijn de foto's voor het filmpje een stuk minder mooi geworden dan dat het in het echt was, maar nog steeds wel de moeite waard denk ik!

Nadat de zon opgekomen was, was ons geduld op en wilden we weten wat er om de hoek was. Dus een stuk over de rotsen geklommen, maar we konden niet ver genoeg komen helaas. Dan maar weer terug, onze spullen een beetje verstoppen voor de apen en om de rotsen heen zwemmen! Er waren best wel wat golven, dus het smalle stukje tussen 2 rotsen in vond ik vrij eng, maar daarna was het heerlijk! Misschien dat ik toch maar moet gaan overwegen een ochtendmens te worden! Na een stuk zwemmen kwamen we bij de prachtige privé stranden van Club Med uit. Superchique, maar behalve 1 tuinman sliep iedereen nog, dus heerlijk op een bedje van de geweldige stranden en het vervolg van de zonsopkomst genoten. Ik maakte me toch een beetje ongerust over m'n spullen die nog op het andere strandje lagen. Had toch al m'n belangrijke papieren, iPhone, papoort enz. erin zitten en wilde die niet echt kwijt.. Dus helaas weer veel te vroeg teruggezwommen. Ondanks dat er mensen op het strandje waren geweest (een surfer die wanhopig op zoek was naar iets wat op een golf zou moeten lijken) lag alles er nog en konden we terug voor ontbijt! Heerlijk Roti Chanai Banana gegeten en daarna lekker in het zonnetje een boek gelezen, wat een leven!

De rest van de dagen in Cherating waren ook erg fijn. Op m'n laatste dag Juan ontmoet. Een local die mn ontbijt serveerde, maar het leuk vond om me mee te nemen naar de hoge rotsen voor een geweldig uitzicht. Hier had hij niks over verzonnen, het was echt super en dit had ik zelf nooit gevonden. We zagen weer een surfer in het water liggen en toen ik vertelde dat ik voor de surf naar Cherating gekomen was, vertelde hij dat we bij een vriend van hem een board konden huren. De golven waren echt heel erg mini, dus ging hij mee om me af en toe te duwen haha, superluxe! Wat geprobeerd met de GoPro waar een paar verrassend leuke foto's en filmpjes uit zijn gekomen!

's Avonds met een Nederlander, Belgische en Australiër gaan eten en een biertje gedaan, maar daarvandaan door Juan meegenomen naar een vriend van hem, die naast die bar woont met een erg fijn dakterrasje waar een groep erg leuke mensen zat te drinken! Daar nog gezellig gehad, maar m'n bus naar Tioman zou om 0.00 uur komen, dus ik kon niet al te lang blijven, ik moest m'n tas ook nog pakken!

De vorige avond had ik meegeluisterd met 2 jongens die hun bustickets bij dezelfde man hadden gekocht als ik en die werden bij het busstation aan het einde van de straat opgehaald, dus ik verwachtte dat de bus mij daar ook op zou pikken. Na lang gewacht te hebben en alleen maar bussen langs zien zjezen begon ik me toch wat zorgen te maken. Waren al een paar mensen gestopt om me een lift naar Kuantan aan te bieden, maar ik moest natuurlijk nog een stuk verder door! Wel 2x een visitekaartje gekregen voor als ik de bus niet zou hebben. Superlief! Om 0.15 uur kwam mijn redding. Jona, de man van mn kaartje kwam langs in de auto! De auto zat vol met familie, dus de hele familie eruit, ik en mn tas erin en hij zou me naar het busstation brengen. Scheen 8 km verderop te zijn! Snapte er helemaal niks van, hij ook niet dat ik daar langs de weg zat, maar hij bracht me bij het station, wachtte 45 minuten op een afstandje tot de goede bus er was, bracht me helemaal naar mn stoel in de bus tot hij zeker wist dat ik goed zat. Wat heeft deze man een goed hart zeg! Ik moest hem nog betalen, dus een goede fooi gegeven en heerlijk onderuitgezakt in m'n stoel gaan zitten om wat te kunnen slapen. Ik had al wel vaker in koude bussen gezeten, maar deze chauffeur hield echt van overdrijven.. pff.. Wat had ik het koud! Lag helemaal te rillen volgens mij, want de jongen naast me deed zijn vest uit om als dekentje aan mij te geven. Hoe zielig ik het ook vond voor die jongen dat hij nu in zijn T-shirtje in die kou moest zitten, vond ik ook dat ik hem zijn trots niet af mocht nemen en dus dankbaar onder zijn vestje moest gaan liggen. Wat houd ik toch altijd goed rekening met iedereen!

Toen ik voor de zoveelste keer wakker schrok zag ik een klein pleintje buiten, opgesprongen, helemaal naar voren in de bus gelopen en gevraagd waar we waren; Mersing. Hier moest ik eruit! Snel eruit, tas gepakt en 's nachts om 4.30 uur op een rotonde met 7 afslagen terecht gekomen. Oké, gewoon rustig de weg vragen en naar de pier lopen om bij de ferry naar Tioman te komen. Er liep alleen helemaal niemand anders op straat! Op de gok een afslag genomen en aan m'n avondvierdaagse begonnen. Na 10 minuten lopen zag ik wat bekende dingen, en ik kreeg echt zo'n filmgevoel. Alsof de fanfare achter de volgende hoek zou beginnen te spelen, ik mijn pas zou versnellen en er steeds meer mensen en dieren bij mijn vreugdeparade aan zouden sluiten inclusief een grote groep Bollywood dansers! Die kwamen natuurlijk niet, maar ik was wel super trots op mezelf! Het hokje van de boot was nog dicht, om 7.30 uur zou de ochtendboot varen. Prima! Kon ik nog wat proberen te slapen. Dit lukte tot een erg luidruchtig groepje Finnen naast me kwam zitten en schreeuwen. Pff.. Haat! (Later werden dit klanten van me en deed ik natuuuurlijk supervriendelijk en bleken ze echt nog wel aardig, dus sorry voor deze te snelle negatieve beoordeling.)

Pulau Tioman (jeweetwel, waaromheen expeditie Robinson opgenomen is)

Na een prima bootreis in ABC op pulau Tioman aangekomen. Al 2 dagen geen contact meer met E1 of Andy gehad, dus had geen idee hoe welkom ik eigenlijk nog was. Al snel bleek dat ik me voor niks zorgen had gemaakt. Terwijl alle toeristen met hun zware tassen en koffers over de smalle, maar lange pier moesten lopen met hun spullen, kwam daar mijn local-boy E1 aan op zijn motor met bagage-zijspan! Haha, ideaal! Hij vertelde dat hij een huisje had geregeld in de bergen voor me, voor 60 euro huur per maand. Superlief, maar ik wilde maar een weekje blijven, omdat San Yin me al had overgehaald nog naar Laos te komen. 'Oke, geen probleem! Zet je tas dan maar achter de bar, ik moet wel werken (duikleraar) maar als je je bikini aantrekt, kun je gelijk mee op de boot.' Ha! Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen! Samen met Inger, een Nederlands meisje heerlijk gesnorkeld en al een beetje over mijn ‘onder-water-angst' heengekomen. Nadat de groep 3 duiken had gemaakt, voer de boot weer terug naar ABC en moesten we inkopen gaan doen voor die avond, als de bar voor het eerst open zou gaan! Benzine van de motor was op, dus dan maar met de boot, ook geen probleem! E1 is een schat, maar wist vrij weinig van drank, dus daar heb ik hem bij kunnen helpen, terwijl ik nog nooit van m'n leven áchter een bar gewerkt heb. Lang op de boot moeten wachten om terug te kunnen, zaten de eerste klanten al relaxed voor de bar te wachten.! Even snel prijzen afgesproken (Goedkoopste van heel Maleisië denk ik doordat Tioman tax-free is en de Maleisische (Islamitische) regering nogal veel tax vraagt op alcohol) en we konden open! Erg fijn op rekening gewerkt, waardoor we niet elk drankje apart af hoefden te rekenen. (Ik ben echt een kneus in hoofdrekenen, maar E1 kon het ook niet, dus fijn dat we dit maar 1x per avond hoefden te doen haha!)

De rest van m'n Tioman-dagen heerlijk gevuld met snorkelen, zonnen op het dek, lezen, luieren, veel leuke mensen en werken met het mooiste uitzicht ooit en weer leuke feestjes georganiseerd! Het is dat m'n ticket naar Laos al geboekt was, anders had ik chet hier nog wel veeeel langer uit kunnen houden!

Glimlach: Is m'n paradijs-lach geworden!

Tranen: jahoor.. Daar waren ze! En niet 1 klein, schattig traantje, maar tranen met tuiten waren het..

Leuke mensen ontmoet: Heerlijk gekke collega's van de duikschool en erg leuke groepen cursisten!

Bijna dood ervaring: Geen! Was bij het snorkelen echt superstoer voor mijn doen, maar ik heb me nog steeds niet over mijn duik-angst heen gezet, waardoor ik niet echt mee kon praten over de beste duikuitrustingen/ duikervaringen en beste spots. Gek genoeg ging iedereen ervan uit dat ik al een echte divemaster was haha!

Mijn Laos-avontuur volgt snel en het Timo-Helen reunited verhaal staat zelfs al klaar! Foto's duren erg lang, dus die komen wanneer er rust op het wifi-netwerk is :)