De bus naar Koh Chang duurde langer dan gehoopt; ipv van de toegezegde 4 á 5 uur werd het 8,5 uur voordat we bij ons volgende verblijf waren: Siam Huts op Lonely Beach. Een heerlijk plekje, waar we tijdens het avondeten konden genieten van een hele mooie zonsondergang. Het hutje op palen stelde niet veel voor, maar het stond op een prima plek aan de zee.

De volgende ochtend bij het ontbijt een oude (tropische) gewoonte hernieuwd: bananenpannekoek met een vers vruchtensappie! Erg lekker en je kan er even op vooruit. Daarna naar het dorpje gewandeld dat aan het eind van het strand ligt. Het bestond uit 2 zijstraten van de hoofdweg en stond vol met barretjes en restaurants. Voor al die tentjes werden flyers uitgedeeld voor een gratis drankje hier, of een voordelige cocktail daar: als je wilde kon je elke avond voor weinig geld erg dronken worden. Echt dronken zijn we niet geworden, ondanks de beloftes op de flyers voor grote feesten, hebben we rustig aan gedaan hier. Veel backpackers ontmoet die tegen het einde van hun reis aan liepen en dan ook bijna geen geld meer over hadden, dus geen grote ‘stapbehoefte' onder het publiek.

Verder hebben we deze dagen lekker relaxed gedaan; snorkeltripje, scooteren naar de onontdekte, verlaten stranden (geen wonder dat ze verlaten waren; in baaitjes waar geen wind kwam en geen schaduw was smolt je binnen 5 minuten weg). Ook wilde Helen na haar olifantenbelevenis in Laos, Timo laten delen in haar enthousiasme voor deze wonderlijke dieren, dus een olifantentocht geboekt. Het rijden was niet spectaculair. Waar Helen in Laos nog haar eigen olifant mocht besturen, zat de mahout (olifantentrainer) nu de hele rit voor op de olifant en werden we als domme touristen rond gereden. Teleurstelling. Maar niet te vroeg teleurgesteld zijn! Gelukkig hadden we het uitgebreidere ritje gekozen naar het meertje, waar de bankstellage van zijn rug werd gehaald en we hem mochten wassen! Helemaal leuk weer! Gelukkig :D

De zee was de meeste dagen mooi vlak, dus hebben we verschillende dagen een SUP gehuurd en hebben hele einden ge-SUP-t: in anderhalf uur kon je rond een eilandje dat een kilometer uit de kust lag. We hebben dus al goed aan onze balans gewerkt, die hebben we straks op Bali hard nodig bij het surfen!

Lake Toba

Na een weekje Koh Chang zijn we weer verder gaan reizen. Helen had met mensen gesproken die op Sumatra naar Lake Toba (een kratermeer van bijna 300km2 groot, met in het midden een groot eiland) waren geweest en dat leek ons ook wel wat. Dus weer de bus in naar Bangkok Airport (Suvarnabuhmi... probeer dat maar eens in één keer uit te spreken) en met het vliegtuig naar Medan. In de LP hadden we het adres van JJ's Guesthouse zien staan (gevestigd in een oude Nederlandse villa), dus hebben we maar eens opgebeld. Kregen we een oud mevrouwtje aan de lijn dat Nederlands sprak; maakte het reserveren van een kamer een stuk makkelijker. Daar aangekomen werden we bijna letterlijk met open armen door haar ontvangen. We kregen heerlijke siroop en allerlei verhalen voorgeschoteld. En die had ze genoeg, want ze was al 87 jaar oud!

De volgende dag hebben we een wandeling gemaakt door Medan. Dit was in het begin erg wennen, want de Sumatranen gebruiken hun toeter meer dan dat ze met hun ogen knipperen. In het begin kijk je nog iedere keer om, maar daar zijn we maar snel mee gestopt; je krijgt er een zere nek van. Na een bezoek aan het Miamoon Paleis (erg mooi) zijn we doorgelopen naar de grote moskee (Masjid Raja, ook erg mooi), waarna we bij de McDonalds zijn wezen afkoelen (en een lekker ijsje hebben gegeten). Daarna weer verder gelopen naar een museum, wat volgens goed Sumatraans gebruik al om 3 uur dicht was. Gelukkig was de shopping-mall die even verderop in de straat zat dit niet, dus konden we lekker gaan shoppen zónder iets te kopen: we hadden tenslotte nog een hele reis voor de boeg, en die zou de volgende ochtend verder gaan naar het Toba meer.

Hiervoor moesten we eerst met een birjak (een bromfiets met 2-persoons zijspan waar we met onze grote rugzakken nauwelijks in pasten) naar het busstation... 10 km buiten de stad, waarna we de goede bus moesten vinden. Gelukkig stonden er maar 20 mannetjes klaar om ons richting de ‘juiste' bus te loodsen; een stadsbus zonder airco. Even sloeg de twijfel toe: was dit wel zo'n goed idee? Tot nu toe hadden we steeds in comfortabele airco-bussen gezeten, en dit was toch ook weer een rit die 4 uur zou gaan duren (waarschijnlijk veel langer). Het bleek weer een hele belevenis: in elk dorp was een busstop en halverwege de rit werd de bus bestormd door 20 vrouwtjes die etenswaar verkochten. Ze stapten vooraan in, probeerden je vanalles te verkopen en stapten achterin weer uit.

Na iets meer dan 4 uur kwamen we zowaar aan in Parapat, vanwaar we de ferrie naar Tuk Tuk zouden nemen. Tuk Tuk is een klein dorpje op het eiland, dat vol staat met hotels en restaurantjes. Mevrouw Janssen (van JJ's Guesthouse) had ons aanbevolen naar Carolina's te gaan, en daar hadden ze nog een kamertje over voor weinig.

Het meer ligt op 1500m in de bergen, dus het is hier bijna 10 graden koeler dan in Medan; erg lekker. Maar het regent hier ook meer. De lucht werd vaak aan het eind van de middag een bepaalde kleur grijs die niet veel goeds voorspelde, en verschillende keren kwam hier een verfrissend tropisch buitje uit, gevolgd door nog urenlange regen. Het dak van ons huisje bleek hier niet tegen bestand, en na de eerste bui hadden we een natte vloer.
Het zou vooral een weekje relaxen worden: erg veel is er op het eiland niet te doen. Je kunt goed merken dat we in het low-season zaten want er waren niet veel andere jonge toeristen. Wel veel oudere toeristen, de meeste om te overwinteren. Of omdat hun veel jongere Indonesische vriendin/vrouw bij familie in de buurt op bezoek was.

Om toch een beetje actief te zijn is Timo een paar keer 's ochtends gaan hardlopen: een rondje TukTuk was ongeveer 25 minuten over een weggetje dat continu op en af liep. Ook zijn we een keer gaan mountain-biken en hebben we een scootertje gehuurd om wat meer van het eiland te zien. De weg was echter niet heel erg goed en het weer kan hier binnen een paar minuten omslaan, dus we zijn het grote eiland niet rond helemaal geweest. Een Amerikaan die we later spraken, vertelde dat hij wel rond was geweest en dat het een tocht was van 7 uur; blij dat wij dat niet gedaan hadden.

Op de voorlaatste dag hebben we een ‘Batak Cooking Class' gevolgd, waar we een aantal Indonesische gerechten hebben klaargemaakt. We hebben het recept meegekregen, dus thuis kunnen we ook aan de slag!