Bali deel 1

Toen we in oktober vorig jaar onze tickets hadden geboekt, vroeg Helen meteen aan haar ouders of ze ook in Azië langs wilden komen. Tom (haar vader) vond het te ver vliegen, maar Milou (haar zus) en Carineke (haar moeder) vonden het een goed plan. De 24e zouden ze aankomen op Bali, dus wij moesten zorgen dat wij daar ook op tijd waren. De 21 zijn we met een bus vanaf Lake Toba terug gereden naar Medan, waar we na andermaal een overnachting bij JJ's Guesthouse de 22e met het vliegtuig via Jakarta naar Bali zijn gevlogen. Nu waren we in ieder geval op tijd op Bali en konden we alvast gaan rondkijken wat we allemaal konden gaan doen. We waren naar Sanur gegaan omdat daar alle kitesurf-scholen zitten, maar het waaide nauwelijks dus dat zat er niet in. En de beste golven waren aan de andere kant van het eiland te vinden, dus surfen werd ‘m ook niet. Dan maar een beetje rondwadelen in het stadje en genieten van het mooie weer.

Met Milou en Carineke zouden we een rondreis maken die de 24e om 11:45 vanaf het vliegveld startte. Dit werd (uiteraard) wat later want het was erg druk bij de douane, maar na 1,5 uur wachten mochten onze gasten (want zo voelde het wel een beetje) eindelijk voet zetten op Balinese bodem, en werden we door een privé-taxi naar Ubud gebracht. Het hotel waar we mochten overnachten was er eentje uit de categorie ‘luxe', dus we hoefden niet zelf onze tassen en koffers naar onze kamers te brengen; dat werd allemaal voor je gedaan (best grappig om die bellboys te zien worstelen met mijn rugtas van bijna 20 kilo). Ook was er een mooi zwembad aanwezig waar we snel een duik in hebben genomen.

De volgende dag was een dag om bij te komen en zijn we de stad ingegaan: van 11 tot 5 hebben we rondgelopen en we hebben bijna niks gekocht; de tassen zaten tenslotte al vol genoeg. De dag daarop was de eerste ‘activity': een rondrit langs de rijstvelden en een bezoek aan een typische Balinees dorpje en een tempel. Na een lunch met uitzicht op rijstterrassen (hier was een stuk van de film ‘Eat, Pray, Love' opgenomen) keerden we weer huiswaarts om de rest van de dag weer lekker in het zwembad te liggen.

De tweede stop van de rondreis was in Tirta Ganggah, oftewel het waterpaleis. Dus 's ochtends weer op tijd op voor een rit van 3 uur naar het oosten van Bali en na de lunch een rondleiding door de tuinen van het paleis (het paleis zelf wordt nog bewoond door één van de vele koninklijke families van Bali, en de tuinen waren 80 jaar geleden door de zittende koning zelf ontworpen; hij was naast koning ook nog architect). Na een kort autoritje hebben we een ander paleis bezocht, en nog een tuin die door dezelfde koning ontworpen was. Onze gids deze middag was erg aardig en legde ons ook het een-en-ander uit over de Balineese cultuur. Zo is het voor mannen en vrouwen gebruikelijk om vóór hun 22e te trouwen, waarna binnen een jaar de eerste kinderen dienen te volgen. Dit verklaarde ook waarom er na de vraag: ‘Zijn jullie getrouwd?' altijd gelijk de vraag: ‘Hebben jullie kinderen?' volgde. Na dit cultureel middagje, konden we weer lekker uitrusten bij een zwembad.

3e stop: Lovina. In plaats van de gevreesde 4 uur in een auto (zoals men de vorige dag zei) waren het maar 2 uur, dus konden we al aan het begin van de middag plaatsnemen... aan/in het zwembad (het voordeel van iets luxer reizen: overal een schoon en netjes onderhouden zwembad). In Lovina zouden we de 3e dag een dolfijnentocht gaan maken, dus konden we nog mooi een dagje lekker relaxen aan het zwembad; verder heeft Lovina zelf niet veel te bieden. Voor de tocht moesten we om 6 uur 's ochtends op het strand verzamelen en gingen we met bootjes op zoek naar een groep dolfijnen die elke dag langs zouden moeten zwemmen. We waren niet de enige; er voeren wel 30 bootjes met ons mee. De dolfijnen werden al snel gespot, en de achtervolging werd ingezet. Het was een groep van rond de 40 dolfijnen, waarvan de kleinste zich soms flink uitsloofden: de ene dubbele schroef na de andere en soms zelfs een salto. Dit alles gevolgde door 30 bootjes, ik voelde me bijna schuldig voor het verstoren van hun rust! Ze doken dan ook vaak onder waarna ze een eind verderop weer bovenkwamen en 30 bootjes weer in beweging kwamen.

Om 8 uur stonden we weer op het strand en konden we lekker gaan ontbijten. Een dag duurt dan nog best lang, maar gelukkig was het nog mooi weer en lag het zwembad er weer goed bij! Tegen de middag ging het regenen, wat hier op Bali betekent dat je snel naar binnen moet, anders ben je binnen 3 minuten doorweekt. Maar zelfs binnen konden we ons prima vermaken; op televisie konden we kijken naar BVN. Best leuk om weer een keer Nederlandse televisie te zien, en Helen hoefde WIDM niet te missen.

Via een paar locals hadden we geregeld dat we de volgende dag door hen achter op een scooter naar een Boeddhistisch-Hindoeïstische tempel gebracht werden. Na een korte bezichtiging (achter de tempel stond een kleine versie van de Burubudur, erg mooi om te zien) ging de tocht verder naar de hot springs. Geen verfrissende duik hier, maar erg warm water, en vooral de massagedouche die van 3 meter hoog op je schouders kletterde was erg lekker.
Dag 9 van de rondreis bracht ons terug naar Sanur. Hier stonden geen activiteiten meer gepland, maar konden we zelf het stadje verkennen en zijn we gaan lunchen bij Kamilfo, een restaurantje van 2 Belgen. Hier hebben we de lekkerste kroketten ooit op; geen import, maar vers bereid: ik wist niet dat kroketten zó lekker konden zijn. Hiervoor zouden we later nog een keer terugkomen.

Inmiddels was het ook een beetje gaan waaien en konden we eindelijk een poging wagen om te gaan kite-surfen. Nadat we allebei in het water waren geweest voor een sessie ‘body-draggen', was het de beurt aan Timo om het met een board onder zijn voeten te gaan proberen. De wind viel echter helemaal weg, en de kite uit de lucht: einde les. Het was nu wachten tot er weer wind kwam, maar de vooruitzichten waren niet al te best want zeker tot het eind van de week bleef het windstil. Ter compensatie zijn we met een SUP-board de zee op gegaan. Op ongeveer 500meter uit de kust ligt een rif waar hele mooie golven van 1 meter hoog stonden, en we hebben ons hier nog even goed kunnen vermaken.

Het weer in Sanur was (relatief gezien) niet al te best, want er viel veel regen. We hebben verschillende keren hard moeten rennen om niet helemaal doorweekt te worden, maar het werd nooit echt koud (20 graden voelt inmiddels al behoorlijk koud aan!). Gelukkig hadden we ook hier BVN op tv, en zodra het droog werd konden we weer naar buiten. Helen had een paar dagen geleden een stukje van haar kies gebroken, maar gelukkig hadden we in de buurt van Sanur een tandarts (of dokter gigi) gevonden met goede verhalen op internet. Gebruik gemaakt van onze luxe positie en het hotel laten bellen om een afspraak te maken. Aangekomen bij de tandarts bleek de afspraak niet doorgekomen te zijn, maar konden we over 1,5-2 uur wel geholpen worden. Van de nood een deugd gemaakt en lekker door het winkelcentrum gelopen. Nadat Timo kwijlend door de Apple store had mogen lopen, was het nu Helens beurt een winkel te kiezen; dit werd de spelletjeshal! Hier hebben we ons een uur goed vermaakt voor 3 euro met airhockey, basketballen en autoracen en hadden we zelfs genoeg punten verzameld om 93 knikkers mee te kunnen kopen! Dat natuurlijk niet gedaan, maar het kón!
Daarna bij de tandarts snel en perfect geholpen door een aardige vrouwelijke tandarts die erg goed Engels sprak.

De 6e zat het er al weer op voor Milou en Carineke, en in zekere zin ook een beetje voor ons: Afgelopen anderhalve week hoefden we ons geen zorgen te maken over waar we de volgende nacht zouden slapen en hoe we daar zouden komen, dit was allemaal netjes geregeld. We moesten dus weer even achter internet kruipen om de verschillende mogelijkheden uit te zoeken: gingen we op surfkamp (veel surfles voor veel geld) of zochten we zelf onderdak en surfles. Het werd het tweede, en daarvoor gingen we naar Legian: een plaatsje aan de andere kant van Bali, net boven het toeristische Kuta.

Na nog een lekker lunch bij Kamilfo was het tijd om naar het vliegveld te gaan en Milou en Carineke uit te zwaaien en de taxi richting Legian te nemen.

Koh Chang en Lake Toba

De bus naar Koh Chang duurde langer dan gehoopt; ipv van de toegezegde 4 á 5 uur werd het 8,5 uur voordat we bij ons volgende verblijf waren: Siam Huts op Lonely Beach. Een heerlijk plekje, waar we tijdens het avondeten konden genieten van een hele mooie zonsondergang. Het hutje op palen stelde niet veel voor, maar het stond op een prima plek aan de zee.

De volgende ochtend bij het ontbijt een oude (tropische) gewoonte hernieuwd: bananenpannekoek met een vers vruchtensappie! Erg lekker en je kan er even op vooruit. Daarna naar het dorpje gewandeld dat aan het eind van het strand ligt. Het bestond uit 2 zijstraten van de hoofdweg en stond vol met barretjes en restaurants. Voor al die tentjes werden flyers uitgedeeld voor een gratis drankje hier, of een voordelige cocktail daar: als je wilde kon je elke avond voor weinig geld erg dronken worden. Echt dronken zijn we niet geworden, ondanks de beloftes op de flyers voor grote feesten, hebben we rustig aan gedaan hier. Veel backpackers ontmoet die tegen het einde van hun reis aan liepen en dan ook bijna geen geld meer over hadden, dus geen grote ‘stapbehoefte' onder het publiek.

Verder hebben we deze dagen lekker relaxed gedaan; snorkeltripje, scooteren naar de onontdekte, verlaten stranden (geen wonder dat ze verlaten waren; in baaitjes waar geen wind kwam en geen schaduw was smolt je binnen 5 minuten weg). Ook wilde Helen na haar olifantenbelevenis in Laos, Timo laten delen in haar enthousiasme voor deze wonderlijke dieren, dus een olifantentocht geboekt. Het rijden was niet spectaculair. Waar Helen in Laos nog haar eigen olifant mocht besturen, zat de mahout (olifantentrainer) nu de hele rit voor op de olifant en werden we als domme touristen rond gereden. Teleurstelling. Maar niet te vroeg teleurgesteld zijn! Gelukkig hadden we het uitgebreidere ritje gekozen naar het meertje, waar de bankstellage van zijn rug werd gehaald en we hem mochten wassen! Helemaal leuk weer! Gelukkig :D

De zee was de meeste dagen mooi vlak, dus hebben we verschillende dagen een SUP gehuurd en hebben hele einden ge-SUP-t: in anderhalf uur kon je rond een eilandje dat een kilometer uit de kust lag. We hebben dus al goed aan onze balans gewerkt, die hebben we straks op Bali hard nodig bij het surfen!

Lake Toba

Na een weekje Koh Chang zijn we weer verder gaan reizen. Helen had met mensen gesproken die op Sumatra naar Lake Toba (een kratermeer van bijna 300km2 groot, met in het midden een groot eiland) waren geweest en dat leek ons ook wel wat. Dus weer de bus in naar Bangkok Airport (Suvarnabuhmi... probeer dat maar eens in één keer uit te spreken) en met het vliegtuig naar Medan. In de LP hadden we het adres van JJ's Guesthouse zien staan (gevestigd in een oude Nederlandse villa), dus hebben we maar eens opgebeld. Kregen we een oud mevrouwtje aan de lijn dat Nederlands sprak; maakte het reserveren van een kamer een stuk makkelijker. Daar aangekomen werden we bijna letterlijk met open armen door haar ontvangen. We kregen heerlijke siroop en allerlei verhalen voorgeschoteld. En die had ze genoeg, want ze was al 87 jaar oud!

De volgende dag hebben we een wandeling gemaakt door Medan. Dit was in het begin erg wennen, want de Sumatranen gebruiken hun toeter meer dan dat ze met hun ogen knipperen. In het begin kijk je nog iedere keer om, maar daar zijn we maar snel mee gestopt; je krijgt er een zere nek van. Na een bezoek aan het Miamoon Paleis (erg mooi) zijn we doorgelopen naar de grote moskee (Masjid Raja, ook erg mooi), waarna we bij de McDonalds zijn wezen afkoelen (en een lekker ijsje hebben gegeten). Daarna weer verder gelopen naar een museum, wat volgens goed Sumatraans gebruik al om 3 uur dicht was. Gelukkig was de shopping-mall die even verderop in de straat zat dit niet, dus konden we lekker gaan shoppen zónder iets te kopen: we hadden tenslotte nog een hele reis voor de boeg, en die zou de volgende ochtend verder gaan naar het Toba meer.

Hiervoor moesten we eerst met een birjak (een bromfiets met 2-persoons zijspan waar we met onze grote rugzakken nauwelijks in pasten) naar het busstation... 10 km buiten de stad, waarna we de goede bus moesten vinden. Gelukkig stonden er maar 20 mannetjes klaar om ons richting de ‘juiste' bus te loodsen; een stadsbus zonder airco. Even sloeg de twijfel toe: was dit wel zo'n goed idee? Tot nu toe hadden we steeds in comfortabele airco-bussen gezeten, en dit was toch ook weer een rit die 4 uur zou gaan duren (waarschijnlijk veel langer). Het bleek weer een hele belevenis: in elk dorp was een busstop en halverwege de rit werd de bus bestormd door 20 vrouwtjes die etenswaar verkochten. Ze stapten vooraan in, probeerden je vanalles te verkopen en stapten achterin weer uit.

Na iets meer dan 4 uur kwamen we zowaar aan in Parapat, vanwaar we de ferrie naar Tuk Tuk zouden nemen. Tuk Tuk is een klein dorpje op het eiland, dat vol staat met hotels en restaurantjes. Mevrouw Janssen (van JJ's Guesthouse) had ons aanbevolen naar Carolina's te gaan, en daar hadden ze nog een kamertje over voor weinig.

Het meer ligt op 1500m in de bergen, dus het is hier bijna 10 graden koeler dan in Medan; erg lekker. Maar het regent hier ook meer. De lucht werd vaak aan het eind van de middag een bepaalde kleur grijs die niet veel goeds voorspelde, en verschillende keren kwam hier een verfrissend tropisch buitje uit, gevolgd door nog urenlange regen. Het dak van ons huisje bleek hier niet tegen bestand, en na de eerste bui hadden we een natte vloer.
Het zou vooral een weekje relaxen worden: erg veel is er op het eiland niet te doen. Je kunt goed merken dat we in het low-season zaten want er waren niet veel andere jonge toeristen. Wel veel oudere toeristen, de meeste om te overwinteren. Of omdat hun veel jongere Indonesische vriendin/vrouw bij familie in de buurt op bezoek was.

Om toch een beetje actief te zijn is Timo een paar keer 's ochtends gaan hardlopen: een rondje TukTuk was ongeveer 25 minuten over een weggetje dat continu op en af liep. Ook zijn we een keer gaan mountain-biken en hebben we een scootertje gehuurd om wat meer van het eiland te zien. De weg was echter niet heel erg goed en het weer kan hier binnen een paar minuten omslaan, dus we zijn het grote eiland niet rond helemaal geweest. Een Amerikaan die we later spraken, vertelde dat hij wel rond was geweest en dat het een tocht was van 7 uur; blij dat wij dat niet gedaan hadden.

Op de voorlaatste dag hebben we een ‘Batak Cooking Class' gevolgd, waar we een aantal Indonesische gerechten hebben klaargemaakt. We hebben het recept meegekregen, dus thuis kunnen we ook aan de slag!

AMS - BKK

Jaloers geworden door alle reisverhalen van Helen, had ik erg veel zin om haar kant op te komen.. En natuurlijk ook om haar weer lekker te kunnen knuffelen, het was tenslotte een maand geleden.

Nog voordat ik van huis vertrok, kreeg ik al een sms van Cathay dat de vlucht 45 minuten vertraagd zou zijn. Ik was dus ruim op tijd op het vliegveld, ondanks dat ik de eerste tram mistte (was dat 2 jaar geleden niet ook al zo?). Bij de gate bleek het vliegtuig nóg meer vertraging te hebben, dus ik kon mijn overstap in Honk Kong nu helemaal vergeten (had 1 uur de tijd). Gelukkig ging er 2,5 uur later nog een vlucht naar Bangkok, dus ik zou niet veel later dan Helen aankomen. Tja, en zoals altijd is vliegen saai... Ik kan niet slapen in een vliegtuig (ook al heb ik al heel veel geoefend), maar er waren voldoende films om mezelf bezig te houden.
Per sms hadden we afgesproken om elkaar in de aankomsthal te zien, dus toen m'n rugtas van de band kwam, kon het niet lang meer duren. Maar het duurde zelfs nog korter, want toen ik m'n tas op m'n rug had en me omdraaide, liep Helen daar ineens achter me. En dat is best gek als je elkaar daar niet verwacht, maar wel erg leuk! En geknuffeld dat we hebben! De eerste was van mij, maar de volgende 23 waren van andere mensen die allemaal tegen me hadden gezegd: 'geef je Helen een knuffel van me als je haar weer ziet?'. Daarna met de taxi naar het hotel gegaan: Shanghai Mansion in Chinatown. Luxe dat het was! Bed, bad, loungebank, binnentuin... alles er op en eraan. De verdere reis zou dit niet meer kunnen, maar voor Helen was het wel lekker na een eerste maand met rumoerige slaapzalen en koude douches.

De eerste dag in Bangkok hebben we lekker uitgeslapen en een wandeling gemaakt in en rond Chinatown. Wat een warmte en wat een drukte! We keken onze ogen uit. Rondrazende tuk-tuks, gouden budha's en hele rijen met winkeltjes die per straat hetzelfde verkochten: de ene straat alleen maar kleding, de volgende alleen groente en die daarna alleen schoenen (af te nemen per 6 paar!). 's Avonds besloot Helen dat ze het eindelijk maar eens moest gaan proberen nadat ze zich al jaren afvroeg hoe het zou staan: we hebben haar haar donker geverfd! Wat een ander gezicht zeg. Ze valt nu minder op straat op, dus het is even wat beter opletten als ze wegloopt. Maar donkere krullen zijn eigenlijk net zo mooi als blonde!

De volgende dag zijn we redelijk op tijd opgestaan en hebben we de boot over de rivier genomen naar het grand palace, waarna we doorgelopen zijn naar Khao San Road, dé toeristenstraat in Bangkok. Het was nu nog redelijk rustig, maar 's nachts barst het leven hier los. We zijn echter na het avondeten met een tuk-tuk terug gegaan naar het hotel (inmiddels een veel goedkopere, even verderop in de straat) omdat we de volgende dag weer vroeg op moesten voor de bus naar Koh Chang. Hierover volgende keer meer!

ps. Ja, het klopt... we lopen bijna een maand achter. Maar komende week komen de rest van de verhalen!

Laos!

Reis (boooooring)

Er stond me een lange reis te wachten de komende 2 dagen! Om 6.30 uur zou de boot naar het vaste land gaan, maar deze ging ook wel eens een half uurtje eerder werd mij verteld, net wanneer de schipper wakker was. Dus zat ik iets voor 6 uur al te wachten op de pier. Ik wilde eigenlijk al een dag eerder naar Kuala Lumpur gaan om daar nog wat te slapen voor mijn vlucht naar Laos, maar die (ochtend)boot had ik door een feestje de vorige avond al gemist.
Maar nu was ik op tijd! Uiteraard kwam de boot pas rond 7 uur en bij het volgende aanlegpunt wachtte hij om een voor mij onduidelijke reden ook nog een half uur. Na 3 uur varen eindelijk weer in de haven van Medan aangekomen. Daar een buskaartje gekocht en de 2 uur die ik moest wachten voor de bus heb ik doorgebracht met 3 Nederlanders en een Amerikaans meisje dat in Vietnam woont, maar een korte vakantie had. Gezellig rondgelopen en daarna tijdens de 6 uur durende busreis lekker muziek geluisterd, gelezen en geslapen. Aangekomen in Kuala Lumpur was het nog wat vroeg om al naar het vliegveld te gaan, aangezien ik pas over 12 uur hoefde te vliegen. Even getwijfeld tussen nog een paar uurtjes slaap pakken in een hostel en dan de volgende ochtend heel vroeg een dure taxi nemen, of 's avonds met de goedkope bus naar het vliegveld en daar op een bankje slapen. Brittany, het Amerikaanse meisje wilde uit geldbesparing gelijk naar het vliegveld en ik besloot met haar mee te gaan. Dit was ook wel handig i.v.m. de bagage, zodat de ander bij de tassen kon blijven als je naar de wc moest ofzo. Uiteindelijk echt nog wel lekker geslapen op de harde en koude vloer, met een kleine schok toen ik wakker werd; het hele vliegveld was ineens afgeladen met mensen! Op nog geen 20 cm naast me stonden hele families met karretjes vol bagage! Had niet gedacht dat ik zo vast zou slapen. Had mn handbagagetas net waardevolle spullen wel helemaal aan mezelf vastgeketend met mijn hoofd op de ritssluiting, dus ik denk wel dat ik wakker geworden was als ze die open hadden geprobeerd te maken. Inchecken en vlucht gingen verder prima.. Laos here I come!

Grenstroubles.. Again!

Aangekomen op het vliegveld van Laos bleek dat ik een visum moest kopen om het land in te komen. Wist ik niet! (Eigen verantwoordelijkheid hoor, ik had me helemaal niet ingelezen in Laos, geen idee waar ik terecht zou komen) In Maleisië wilden ze m'n 100 euro aan Maleisische Ringgit niet inwisselen voor Laosiaans geld. Het meisje achter de balie raadde me aan te wisselen voor Amerikaanse Dollar, maar aangezien ik niet van plan was naar Amerika te gaan, leek me dit een truc om me 2x wisselkoersverschil te laten betalen. Uiteindelijk alvast gewisseld voor Indonesische Roepie. Maar dit waren dus geen Ameriaanse Dollar waarmee ze me verzochten te betalen. Euro's en extra creditcard zaten in mn grote rugzak, maar daar kon ik pas bij nadat ik het land in was met een geldig visum. Natuurlijk had ik ook de vereiste pasfoto niet, dus ging weer lekker! Gelukkig zijn er dan altijd de grondstewardessen nog die me meenamen naar een geldwisselkantoortje. Ook daar wilden ze m'n miljoen Roepie niet, kon ik niet pinnen, maar kon ik wel met mijn creditcard (die ik eigenlijk alleen voor noodsituaties wilde bewaren) Amerikaanse Dollar opnemen. Uiteraard niet de benodigde 36, maar vanaf 50 USD. Een andere optie had ik niet echt, maar ik kwam met het briljante idee (al zeg ik het zelf) te vragen of ze hier voor mij ook eventjes mijn pasfoort pasfoto konden scannen en printen. Of ik er eng, boos, verdrietig of wanhopig uit zag weet ik niet, maar dat wilde hij wel voor me doen. Ha! Oplossingen zijn er altijd! Ideaal trouwens dat ik de laatste was, zo hoefde ik niet in de rij te staan bij de enige visumbalie, de paspoortcontrole, hoefde ik niet naar m'n tas te zoeken, want er stond er immers nog maar 1 en kon ik in de aankomsthal gelijk aanhaken bij 4 jongens die al een taxi hadden geregeld (en betaald!) en op voorwaarde dat ik hun biertje aannam mee naar Vang Vieng mocht. Dit was nog niet Luang Prabang waar ik San Yin weer zou zien, maar lag halverwege. Scheelde (voorlopig) weer even 6 uur reizen. De taxirit duurde iets van 4-5 uur, maar leek zo voorbij door de prachtige omgeving waar we doorheen reden en de leuke gesprekken die we hadden.

Vang Vieng (Cherso in het kwadraat)

Een van de jongens uit de taxi was van plan iets van 6 maanden daar te blijven wonen en was er al vaker geweest en raadde me aan in hetzelfde hostel als zij te slapen; goedkoop, centraler dan centraal en schoon. Niks gelogen, ik kreeg een eigen kamer met 5 persoonsbed, eigen warme douche en tv voor 5000 Laos Dollar. Dit was 1 van de duurste kamers die ze hadden en zoals ik al zei; ik ha me helemaal niet ingelezen, dus geen idee hoeveel dit in euro's was. Bij het voelen van de zachtheid van mn bed gelijk akkoord gegaan en evven rondgevraagd wat de koers ongeveer was. 3 nullen weghalen. Dan hou ik 5 over. Zeker weten dat ik geen 2 nullen weg moet halen? Scheelt namelijk nogal; 5 of 50 euro voor een kamer. Uiteindelijk Wifi geregeld en inderdaad; 3 nullen weghalen! 5 euro voor m'n super kamer, jee! Daarna m'n boek gepakt die ik op het vliegveld van Maleisië gekocht had en bij een chique restaurantje aan de rivier een stokbroodje met allemaal lekkere en gezonde dingen erop gegeten (heerlijk zo'n oud-Franse kolonie!) voor 1 euro en lekkere verse sapjes erbij gedronken. Snapte echt niet waarom ik soms zulke negatieve verhalen over deze plaats ha gehoord, het was echt supermooi! In het zonnetje, aan de rivier waar heel af en toe eens wat mensen voorbij dreven in een band of in een kano met super mooie bergen op de achtergrond en met heerlijk en goedkoop eten en drinken, liggend op kussens m'n boekje lezen. Beter kon m'n leven op dat moment echt eventjes niet zijn! 's Avonds in een ander restaurantje erg lekker gegeten en dankzij de gratis wifi in elk hostel en restaurantje heerlijk lang kunnen skypen met lieve mensen! Toen ik rond 20 uur de straat weer opkwam was alles totaal veranderd. Overal dronken, gewonde en schreeuwende mensen. Even uit nieuwsgierigheid wat gekletst (vooral gezwam aangehoord) en in het begin kon ik echt nog wel lachen om al deze malloten, maar er waren er veel ook echt de weg helemaal kwijt door de combinatie van allemaal 'geneeskrachtige' kruiden en paddestoelen en heel veel alcohol. Ik kwam ook 2 jongens uit de taxi weer tegen, de andere 2 waren al een tijdje spoorloos en lagen waarschijnlijk ergens in de berm in hun eigen kots te wachten tot ze weer iets nuchterder werden. Qua kleding was ik in mn korte spijkerbroekje en hemdje ook echt een non in vergelijking met de echt bijna naakte meisjes en jongens die er rond zwalkten. Het viel me ook echt op dat er zoveel mensen met krukken, mitella's en verband liepen. Heb aan een paar dronken mensen gevraagd wat ze gedaan hadden en de meesten waren met tuben op de rivier te dronken geworden en daardoor domme dingen gedaan als in de rivier springen in een veel te ondiep stuk enzo. Besloot om nog wat te whatsappen, maar door het weinige slapen in de afgelopen 48 uur, was het voor mij tijd om vroeg naar bed te gaan!

De volgende ochtend was ik vroeg wakker en was het weer zo rustig als de vorige dag. Terwijl ik even wat zat te internetten in de woonkamer van het hostel, kwam er een Engels meisje half huilend naar me toe met de vraag of ze lelijk was. Ze had haar hand voor haar mond, waardoor ik haar gezicht niet goed zag, maar natuurlijk vertelde ik haar dat ze helemaal niet lelijk was. Toen haalde ze haar hand weg om haar tanden te laten zien. Haar voorste 2 tanden misten ieder diagonaal de helft. Oeps.. |/¯\| (Zo zagen haar 2 tanden er nu een beetje uit) Ze vertelde dat ze gisteren erg dronken was geworden en toen op straat gevallen was, maar meer wist ze eigenlijk niet meer.

Na dit gezien te hebben besloot ik San Yin te smsen dat ik hier weg wilde en de 1e bus naar Luang Prabang zou nemen. We spraken een plaats af waar we elkaar zouden zien. De bus was snel geboekt, om 9 uur zouden we vertrekken! Snel even haasten om nog wat te ontbijten, maar pas rond 11 uur beacht de man van het hostel dat het tijd was om te gaan. Hup, grote rugzak op het stuur van de scooter, ik achterop met mn schoudertas en vol gas over de snelweg die af en toe geasfalteerd is, maar soms gewoon stopt en er een opgedroogd zand/modderstuk overblijft vol diepe kuilen. Pff.. Avontuur! En dat in jurkje en helmloos. Niet slim!

We stopten ineens ergens langs de weg bij een baksteenmakerij, hier mocht ik eraf en zou de bus me oppikken. Deed net of ik het niet snapte zodat die man bij me zou blijven tot die bus er ook echt daadwerkelijk was. Hij trapte erin en zorgde dat m'n tas onderin zat en ik ook de bus in was! Het busmannetje kwam erachter dat er geen stoel meer vrij was in deze super VIPbus (Wat echt een gammelstadsbusje was in vergelijking met het vervoer in Maleisië) Hier, een kussentje, ga maar achterin in het gangpad zitten. Ik was helemaal klaar met die onzin, en voelde mezelf boos worden. Ik had in verhouding echt wel veel geld betaald voor die bus, het zou zeker 6 uur duren en dat op een weg die er af en toe niet meer is. Dus gelijk weer naar voren gelopen en tegen dat mannetje en de chauffeur gezegd dat ik daar niet ging zitten. Deden zij natuurlijk of ze mij niet begrepen, maar hé, dat was mijn truc, dus kom maar met een oplossing, desnoods bestuur ik die bus wel, als ik dan tenminste gewoon kan zitten en naar buiten kan kijken. Toen mocht ik heel lief van de chauffeur op zijn bedje liggen wat achter zijn stoel was. Hier kon ik ook zitten als ik een beetje voorover boog. 1e klas uitzicht en een ligplaats, ideaal! Mij hoorde je niet meer klagen toen ik afwisselend sliep en lekker naar buiten keek.

Maar dan zijn er altijd de Chinezen nog.. Again! (Luangprabang)

Ik had San Yin al gesmst dat ik een stuk later zou zijn en hem wel even zou bellen als ik er bijna zou zijn. Ongelukkig genoeg heeft hij dat smsje niet ontvangen en heeft hij uren langs de weg gezeten totdat ik er zou zijn. Echt superlief, maar baalde dat hij niks leuks kon doen die dag. Ik was echt superblij om hem te zien, ik had nou niet bepaald de leukste dagen achter de rug en had me echt wel een beetje alleen gevoeld af en toe. Hij en Nina, een Zweedse vrouw hadden heel lief een kamer in een hostel voor me geboekt, wat erg fijn was, omdat alles wat ook maar een beetje goedkoop was helemaal vol zat! We hebben een paar erg leuke dagen en avonden gehad met zijn 4en (ook nog met een Engelse man), goede gesprekken gehad boven onze Beerlao halve liter biertjes, lekker gegeten en over de Mekong gevaren naar heeeele bijzondere grotten (nee, echt, stelde niks voor, zonde van je tijd, maar wel gelachen om alle mensen die deden alsof ze het wel super bijzonder vonden) Op mijn 1na laatste dag trok Nina verder, Collin de Engelsman was 2 dagen eerder al weggegaan en San Yin was ziek voor de 2e dag. Ik wilde graag naar de olifanten en dit was toch wel m'n laatste kans in Laos. Eerst ging de tour langs ‘Whiskey village' waar ze originele Laosiaanse whiskey brouwen met reptiepen of andere rare beesten erin. Hadden we na 5 minuten ook wel gezien, maar het busje zou pas over een half uur komen om ons weer op te halen. Ik was daar met 2 leuke Australische zusjes, waarmee ik ook op de olifant ging rijden toen we eindelijk weer opgehaald werden! Het olifantenkampje was superklein, er waren 2 olifanten die gewoon vrij rondliepen, ze hadden 2 hotelkamers gebouwd zodat ze ook een 2 of 3 daags olifantenprogramma aan konden bieden en toen baaldeik echt heel erg dat ik hier de volgende ochtend al weer weg moest. Het was er echt supermooi en rustig aan de rivier. De Mahout (Olifantentrainers) gingen echt op een hele leuke manier met de olifanten en met ons om en er kwamen maar 2 groepen (groepjes) toeristen per dag. Ik was erg blij dat ik voor het volledige programma had gekozen, waarbij we naast een uurtje rijden (1 op zijn nek en 2 op het bankje op zijn rug, onderling afgewisseld) ook de Mahout training deden, waar we leerden olifantentrainers te worden! (Helaas geen diploma meegekregen, dus weet niet of ik het als geldige cursus op mijn cv kan zetten) Deze training hield in dat we de olifanten gingen wassen in de rivier en de trainers de olifanten opjaagden ons nat te spuiten en onder water te gaan zodat wij ook nat werden, ons uitdaagden op zijn rug of hoofd te gaan staan en de olifant daarna een trucje te laten doen om ons er weer af te gooien. Ondanks dat het water echt ijskoud was, heb ik het erg naar m'n zin gehad! Superleuk om die band tussen de Mahout en de olifant te zien.

Van Laos naar Bangkok

Die avond was het ook tijd om afscheid te nemen van San Yin, hij besloot om ondaks dat hij ziek was toch verder naar het noorden te reizen om de Gibbon Experience te gaan doen, die ook hoog op mijn verlanglijstje staat! De volgende ochtend na m'n laatste heerlijke stokbroodje (deze met La Vache Qui Rit hahaha!) na het opnemen van nog eens 50 USD (want je weet maar nooit hoe duur een Thais visum is) naar het vliegveld gegaan om met Bangkok Airways ('the bouquet airline of Asia', klinkt superchique, maar was het helaas helemaal niet) naar Bangkok te vliegen! Hier zou ik een uurtje na Timo aankomen, dus ideaal! Helaas had Timo door vertraging zijn aansluiting gemist en zou nu 2 uurtjes later komen, waardoor ik een uurtje moest wachten op het vliegveld. Geen probleem! We hadden afgesproken elkaar na de schuifdeuren te ontmoeten, maar toen ik door de immigratie was en ook mn backpack had, zag ik dat ze 3 verschillende uitgangen hadden vanaf de bagagebandenhal. Hmm.. Welke zou Timo kiezen? Ik besloot slimmer te zijn en zag op het bord dat de vlucht vanuit Hong Kong van 13.25 uur bij bagageband 18 moest zijn. Ik had een superstrategische plek uitgekozen waarvandaan ik zowel de hele band (dus alle bagage), het looppad vanuit de immigratie (dus Timo), het deurtje waar je uit komt als er iets niet helemaal goed is gegaan bij de immigratie (kleine kans Timo), de overbagagebalie (toch voor de zekerheid) en het pad vanf de bagageband naar de uitgang kon zien (voor als het hiervoor fout was gegaan bij me). Toegegeven, dit koste me vrij veel kijk-energie, maar hield me goed bezig. Timo was helaas nog nergens te bekennen net zoals zijn backpack. De woorden ‘last bag' verschenen en nog steeds geen Timo of tas. Terug naar de immigratie gelopen en met een schuin oog naar het tv scherm gekeken waar de vermeldingen van bagagebanden stonden. Ow, KAK! 13.26 uur een andere vlucht vanuit Hong Kong! Daar hadden heel veel mensen hun koffers al dus ik besloot naar de dichtstbijzijnde uitgang te lopen. Loop ik ineens naast Timo haha! Dat was wel even een vreemd moment. Was ik zó zelfstandig en op mezelf geweest de afgelopen maand, staat hier je lieve MAN ineens weer voor je en kun je eindelijk weer lekker knuffelen. En emotioneel wrak dat ik ben, was ik natuurlijk weer degene die aan het huilen was.. Lekker samen de taxi genomen naar ons extra luxe hotel!

Glimlach: Is m'n paradijs-lach geworden!

Tranen: Onverwachts had ik ze eventjes op het vliegveld toen ik Timo eindelijk weer kon knuffelen :)

Leuke mensen ontmoet: Ja!

Bijna dood ervaring: Busreizen in Laos over de superslechte wegen en achterop de scooter naar de bus. Pff..

Dit was m'n laatste verslagje alweer van m'n reis alleen, nu lekker samen met Timo verder!

Kuantan, Cherating en Tioman

Na Melaka vond ik het heel moeilijk kiezen waar ik heen zou gaan tot ik 2 februari in Bangkok zou moeten zijn om Timo dood te knuffelen! Heb mijn beslissing af laten hangen welke bus als eerste zou gaan, die naar Kuantan (voor Cherating) of die naar Mersing (voor Tioman) en het werd die naar Kuantan! Supersurfgolven, here I come!!

Dieptepuntje.. Maar dan zijn er altijd de Chinezen nog!

De bus van Melakka naar Kuantan zou er 5 uur uur over doen. Nu heb ik wel geleerd deze tijden met een korreltje zout te nemen, maar na om 13 uur vertrokken te zijn en om 20 uur nog geen stad in zicht te hebben, begon ik me toch een beetje zorgen te maken. De laatste bus naar Cherating had ik al gemist. Ik kon me nog herinneren van de vorige keer dat een taxichauffeur in Kuantan ons op probeerde te lichten, dus had niet zo'n positief beeld over de stad. Tijdens mijn busreis via sms contact gehouden met kapitein Jack Sparrow, die me niet zo snel naar een hotel kon verwijzen in zijn hometown, maar hij heeft heel lief wat vrienden van hem gebeld om mij te helpen. Helaas hadden zij pas helemaal aan het einde van de avond tijd, dus als ik een hotel gevonden had, wilden ze me met alle plezier de stad laten zien. Ik was kapot, dus wilde vooral een lekker bed, wifi en lekker lang slapen.

Uiteraard stond het station in een crappy buurt, waar ik geen hotel-bordjes kon vinden. Steeds de verkeerde kant op gewezen, liep ik daar in het donker met mn grote tas op zoek naar een bed. Uiteindelijk vertelde iemand me over een vrij luxe hotel niet zo heel ver weg. Uitkijkend naar m'n warme douche, zachte bedje en snelle wifi-verbinding met thuis, vond ik dat ik mezelf mocht trakteren op 1 van deze luxe kamers. Zou ik daarna wel weer goedkoop eten en slapen. Bij het hotel aangekomen (met watervalletje in de lobby, hoe chique!) vertelde de receptioniste me verveeld dat er geen kamer vrij was en dat ze geen idee had of er andere hotels in de buurt waren. Nou, ik kon wel janken, het was inmiddels 22 uur en had me er zo op verheugd. Kwam nog een chique, maar enge meneer naar me toe dat we zijn hotelkamer wel konden delen ‘omdat hij er toch bijna nooit was?' Maar heb hem vriendelijk bedankt en ben weer de straat op gevlucht.

Na wat door de vreemdste steegjes gelopen te zijn, vond ik een bordje met ‘hotel' en een pijl een donker trappetje op. Wanhopig, dus naar boven gegaan. Vind ik boven aan de trap een erg vriendelijk Chinees mannetje, die maar 1 woord Engels sprak. Hij typte ‘30' op zijn rekenmachientje en zei 'Dollar'. Bleken gelukkig geen echte Dollars te zijn, maar Ringgit, dus 3 euro voor een kamertje. Hij liet me de kamer zien, crappy is een understatement. Wc was verderop in de gang en niet meer dan een gat en een douche hadden ze ook niet echt, maar ik kon slapen! Was nog eventjes bang dat ik de slaapkamer moest delen, maar er zaten goede sloten aan de binnenkant, dus had mezelf gelijk ingesloten. Toen heb ik Timo wel even huilend opgebeld en vroeg ik mezelf af waarom ik dit ook al weer zo nodig wilde. Na een uur huilen klopte de vriendelijke Chinees op m'n deur om me een extra (en extra grote) handoek toe te stoppen en een vernaggeld oud 7-up flesje gevuld met kraanwater, de schat! De volgende ochtend mezelf dan maar op een luxe ontbijtje getrakteerd inclusief wifi en daarna lekker de taxi i.p.v. de bus naar Cherating genomen. Voelde goed!

Cherating, surfers paradise!

In Cherating aangekomen gelukkig gelijk in het hutje van mn voorkeur intrek kunnen nemen! Dat viel dan weer mee! De Franse jongen die het beheer deed, was in het begin niet erg open en gastvrij, maar ben net zo lang in zijn kantoortje blijven zitten tot hij dat wel werd! Ik vertelde dat ik graag de zonsopkomst of -ondergang wilde filmen voor m'n filmpje, maar hij vertelde dat dat vanaf dit strand niet goed te zien is. Wel zou ik een jungjetocht over de berg kunnen maken om bij een ministrandje uit te komen, waar ik een perfect zicht op de zonsopkomst zou hebben. 1e gedachte; Gaaf! Avontuur! 2e gedachte; zonsopkomst.. Dus als ik erheen wil, moet ik 's nachts in het donker door de jungle.. Eeuhm.. Fabien, heb je zin om mee te gaan? Gelukkig was hij gelijk enthousiast! Had hij ook zijn 1e avontuur in de 3 maanden dat hij er al zat en had ik een gids en beschermer bij me. (Hoe stoer ik ook geworden ben t.o.v. enge dieren, zou ik het in m'n eentje toch echt wel erg eng vinden denk ik!) Aangezien de zee helemaal vlak was en er dus geen surf was, ben ik die avond met hem hard gaan lopen op het strand. Voelde heerlijk! Was voor het eerst in heel veel jaar dat ik weer echt plezier in rennen had! Dit wil ik weer vaker gaan doen! Conditioneel viel het me alles mee (ik wilde er uiteraard niet door een Franserd uitgelopen worden) en zelfs een stuk terug gezwommen om weer een beetje af te koelen.

De volgende ochtend hadden we om 5.45 uur afgesproken om aan onze wandeling te beginnen. Ik was de vorige avond nog met 2 andere jongens uit eten geweest, die misschien ook wel mee wilden, maar die wilden toch wat langer slapen, begrijpelijk! Fabien was er precies op tijd, dus ons avontuur kon beginnen! Ondanks onze zaklamp was het nog behoorlijk donker, maar eenmaal aan de andere kant aangekomen was het prachtig! We hadden beide geen idee op welk punt de zon precies op zou komen en hoe de camera dus het beste gericht kon zijn. Was een wilde gok dus! Achteraf had hij beter kunnen staan en zijn de foto's voor het filmpje een stuk minder mooi geworden dan dat het in het echt was, maar nog steeds wel de moeite waard denk ik!

Nadat de zon opgekomen was, was ons geduld op en wilden we weten wat er om de hoek was. Dus een stuk over de rotsen geklommen, maar we konden niet ver genoeg komen helaas. Dan maar weer terug, onze spullen een beetje verstoppen voor de apen en om de rotsen heen zwemmen! Er waren best wel wat golven, dus het smalle stukje tussen 2 rotsen in vond ik vrij eng, maar daarna was het heerlijk! Misschien dat ik toch maar moet gaan overwegen een ochtendmens te worden! Na een stuk zwemmen kwamen we bij de prachtige privé stranden van Club Med uit. Superchique, maar behalve 1 tuinman sliep iedereen nog, dus heerlijk op een bedje van de geweldige stranden en het vervolg van de zonsopkomst genoten. Ik maakte me toch een beetje ongerust over m'n spullen die nog op het andere strandje lagen. Had toch al m'n belangrijke papieren, iPhone, papoort enz. erin zitten en wilde die niet echt kwijt.. Dus helaas weer veel te vroeg teruggezwommen. Ondanks dat er mensen op het strandje waren geweest (een surfer die wanhopig op zoek was naar iets wat op een golf zou moeten lijken) lag alles er nog en konden we terug voor ontbijt! Heerlijk Roti Chanai Banana gegeten en daarna lekker in het zonnetje een boek gelezen, wat een leven!

De rest van de dagen in Cherating waren ook erg fijn. Op m'n laatste dag Juan ontmoet. Een local die mn ontbijt serveerde, maar het leuk vond om me mee te nemen naar de hoge rotsen voor een geweldig uitzicht. Hier had hij niks over verzonnen, het was echt super en dit had ik zelf nooit gevonden. We zagen weer een surfer in het water liggen en toen ik vertelde dat ik voor de surf naar Cherating gekomen was, vertelde hij dat we bij een vriend van hem een board konden huren. De golven waren echt heel erg mini, dus ging hij mee om me af en toe te duwen haha, superluxe! Wat geprobeerd met de GoPro waar een paar verrassend leuke foto's en filmpjes uit zijn gekomen!

's Avonds met een Nederlander, Belgische en Australiër gaan eten en een biertje gedaan, maar daarvandaan door Juan meegenomen naar een vriend van hem, die naast die bar woont met een erg fijn dakterrasje waar een groep erg leuke mensen zat te drinken! Daar nog gezellig gehad, maar m'n bus naar Tioman zou om 0.00 uur komen, dus ik kon niet al te lang blijven, ik moest m'n tas ook nog pakken!

De vorige avond had ik meegeluisterd met 2 jongens die hun bustickets bij dezelfde man hadden gekocht als ik en die werden bij het busstation aan het einde van de straat opgehaald, dus ik verwachtte dat de bus mij daar ook op zou pikken. Na lang gewacht te hebben en alleen maar bussen langs zien zjezen begon ik me toch wat zorgen te maken. Waren al een paar mensen gestopt om me een lift naar Kuantan aan te bieden, maar ik moest natuurlijk nog een stuk verder door! Wel 2x een visitekaartje gekregen voor als ik de bus niet zou hebben. Superlief! Om 0.15 uur kwam mijn redding. Jona, de man van mn kaartje kwam langs in de auto! De auto zat vol met familie, dus de hele familie eruit, ik en mn tas erin en hij zou me naar het busstation brengen. Scheen 8 km verderop te zijn! Snapte er helemaal niks van, hij ook niet dat ik daar langs de weg zat, maar hij bracht me bij het station, wachtte 45 minuten op een afstandje tot de goede bus er was, bracht me helemaal naar mn stoel in de bus tot hij zeker wist dat ik goed zat. Wat heeft deze man een goed hart zeg! Ik moest hem nog betalen, dus een goede fooi gegeven en heerlijk onderuitgezakt in m'n stoel gaan zitten om wat te kunnen slapen. Ik had al wel vaker in koude bussen gezeten, maar deze chauffeur hield echt van overdrijven.. pff.. Wat had ik het koud! Lag helemaal te rillen volgens mij, want de jongen naast me deed zijn vest uit om als dekentje aan mij te geven. Hoe zielig ik het ook vond voor die jongen dat hij nu in zijn T-shirtje in die kou moest zitten, vond ik ook dat ik hem zijn trots niet af mocht nemen en dus dankbaar onder zijn vestje moest gaan liggen. Wat houd ik toch altijd goed rekening met iedereen!

Toen ik voor de zoveelste keer wakker schrok zag ik een klein pleintje buiten, opgesprongen, helemaal naar voren in de bus gelopen en gevraagd waar we waren; Mersing. Hier moest ik eruit! Snel eruit, tas gepakt en 's nachts om 4.30 uur op een rotonde met 7 afslagen terecht gekomen. Oké, gewoon rustig de weg vragen en naar de pier lopen om bij de ferry naar Tioman te komen. Er liep alleen helemaal niemand anders op straat! Op de gok een afslag genomen en aan m'n avondvierdaagse begonnen. Na 10 minuten lopen zag ik wat bekende dingen, en ik kreeg echt zo'n filmgevoel. Alsof de fanfare achter de volgende hoek zou beginnen te spelen, ik mijn pas zou versnellen en er steeds meer mensen en dieren bij mijn vreugdeparade aan zouden sluiten inclusief een grote groep Bollywood dansers! Die kwamen natuurlijk niet, maar ik was wel super trots op mezelf! Het hokje van de boot was nog dicht, om 7.30 uur zou de ochtendboot varen. Prima! Kon ik nog wat proberen te slapen. Dit lukte tot een erg luidruchtig groepje Finnen naast me kwam zitten en schreeuwen. Pff.. Haat! (Later werden dit klanten van me en deed ik natuuuurlijk supervriendelijk en bleken ze echt nog wel aardig, dus sorry voor deze te snelle negatieve beoordeling.)

Pulau Tioman (jeweetwel, waaromheen expeditie Robinson opgenomen is)

Na een prima bootreis in ABC op pulau Tioman aangekomen. Al 2 dagen geen contact meer met E1 of Andy gehad, dus had geen idee hoe welkom ik eigenlijk nog was. Al snel bleek dat ik me voor niks zorgen had gemaakt. Terwijl alle toeristen met hun zware tassen en koffers over de smalle, maar lange pier moesten lopen met hun spullen, kwam daar mijn local-boy E1 aan op zijn motor met bagage-zijspan! Haha, ideaal! Hij vertelde dat hij een huisje had geregeld in de bergen voor me, voor 60 euro huur per maand. Superlief, maar ik wilde maar een weekje blijven, omdat San Yin me al had overgehaald nog naar Laos te komen. 'Oke, geen probleem! Zet je tas dan maar achter de bar, ik moet wel werken (duikleraar) maar als je je bikini aantrekt, kun je gelijk mee op de boot.' Ha! Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen! Samen met Inger, een Nederlands meisje heerlijk gesnorkeld en al een beetje over mijn ‘onder-water-angst' heengekomen. Nadat de groep 3 duiken had gemaakt, voer de boot weer terug naar ABC en moesten we inkopen gaan doen voor die avond, als de bar voor het eerst open zou gaan! Benzine van de motor was op, dus dan maar met de boot, ook geen probleem! E1 is een schat, maar wist vrij weinig van drank, dus daar heb ik hem bij kunnen helpen, terwijl ik nog nooit van m'n leven áchter een bar gewerkt heb. Lang op de boot moeten wachten om terug te kunnen, zaten de eerste klanten al relaxed voor de bar te wachten.! Even snel prijzen afgesproken (Goedkoopste van heel Maleisië denk ik doordat Tioman tax-free is en de Maleisische (Islamitische) regering nogal veel tax vraagt op alcohol) en we konden open! Erg fijn op rekening gewerkt, waardoor we niet elk drankje apart af hoefden te rekenen. (Ik ben echt een kneus in hoofdrekenen, maar E1 kon het ook niet, dus fijn dat we dit maar 1x per avond hoefden te doen haha!)

De rest van m'n Tioman-dagen heerlijk gevuld met snorkelen, zonnen op het dek, lezen, luieren, veel leuke mensen en werken met het mooiste uitzicht ooit en weer leuke feestjes georganiseerd! Het is dat m'n ticket naar Laos al geboekt was, anders had ik chet hier nog wel veeeel langer uit kunnen houden!

Glimlach: Is m'n paradijs-lach geworden!

Tranen: jahoor.. Daar waren ze! En niet 1 klein, schattig traantje, maar tranen met tuiten waren het..

Leuke mensen ontmoet: Heerlijk gekke collega's van de duikschool en erg leuke groepen cursisten!

Bijna dood ervaring: Geen! Was bij het snorkelen echt superstoer voor mijn doen, maar ik heb me nog steeds niet over mijn duik-angst heen gezet, waardoor ik niet echt mee kon praten over de beste duikuitrustingen/ duikervaringen en beste spots. Gek genoeg ging iedereen ervan uit dat ik al een echte divemaster was haha!

Mijn Laos-avontuur volgt snel en het Timo-Helen reunited verhaal staat zelfs al klaar! Foto's duren erg lang, dus die komen wanneer er rust op het wifi-netwerk is :)

Singapore en Melaka

Grenstrouble

In de bus vanuit Kuala Lumpur lekker een beetje geslapen en naar buiten gekeken. Bij de grens van Singapore moet je eerst allemaal de bus uit en lopend langs de Maleisische balies met je paspoort om het land uit te mogen. Ik ben hier een stelletje gevolgd dat bij ons in de bus zat, leek me wel makkelijk. Daarna doorzeulen met m'n tas. Als rugzak is mijn tas prima te tillen, maar om de controle over de inhoud van mn tas te hebben, had ik mijn hoes er helemaal omheen zitten en werd het ineens een groot, lomp ding. Daarna de trap af en kwam ik aan op een grote bussenparkeerplaats. Ow.. Hoe zag mijn bus er ook alweer uit? Gelukkig stond hij vrij dichtbij de trap en hoefde ik niet veel rond te vragen. Allemaal de bus weer in en op naar de Singaporeaanse immigratie. Hier had ik uiteraard de verkeerde rij gekozen, duurde superlang voor ik aan de beurt was en ik begon bang te worden dat mijn bus straks al weg zou zijn, want ik heb mijn chauffeur nooit zien controleren of iedereen er was. Eindelijk aan de beurt, wat controle vragen beantwoord (geboortedatum, geboorteplaats enz.) geloofde het toonbankmannetje niet dat ik dezelfde persoon was als op de foto! Euuh.. ja.. nou.. dat ben ik toch echt wel hoor! En gast, doe niet zo moeilijk, ik blijf hier maar een paar dagen, daarna heb je geen last meer van me! Ik mocht even naast hem plaats nemen achter zijn balie totdat er iemand zou komen voor een extra controle. Die man ging mee in de twijfel van het bozebaliemeneertje en dus zou de politie mij op komen halen en meenemen. Oke.. En dan? Willen jullie mijn moeder bellen om te horen dat ik het echt wel ben? Hoe kan ik eigenlijk bewijzen dat ik mezelf ben? Lichte paniek over de bus die in mijn gedachten alweer zonder mij vertrokken was. En dan? Hoe kom ik dan op het goede busstation aan?

De politie arriveerde en nam me mee in de lift naar de 6e verdieping met nog een aantal andere illegalen die net als ik met een vals paspoort het land in probeerden te komen om te profiteren van hun strenge wetgeving waaronder een verbod op kauwgom kauwen/ importeren. (Wat ik uit protest lekker beide gedaan heb!) Boven aangekomen werd mij verzocht in een kamertje plaats te nemen. De andere mensen die hier zaten zagen er allemaal vrij verdacht en gemeen uit. Zie ik er ook zo uit? Ben ik geen onschuldig blond poppetje meer? Gelukkig zag de vrouw achter deze balie ook wel dat ik hier niet thuishoorde, dus werd ik als eerste geholpen. Ze heeft 10 minuten in een computersysteem zitten klikken en tegelijk zijdelingse blikken op mijn paspoort en op mij geworpen. (Ik zat alleen maar te bedenken hoe ik terug zou moeten kijken naar haar. Brede glimlach? Beetje arrogant omdat ik het niet verdien zo behandeld te worden? Maar besloot voor m'n lelijke schaapachtige lachje te gaan om maar zoveel mogelijk op mijn paspoortfoto te lijken.) De vrouw gaf me mijn paspoort terug en gaf me een bemoedigend lachje. Yes! Ik mocht het land in! Ik werd weer begeleid in de lift en beneden aangekomen moest ik nog door de tassencontrole. Hier had nog vanalles fout kunnen gaan (als ze bijvoorbeeld mijn halfvolle pakje kauwgom hadden ontdekt, oei!) maar ik mocht gewoon zonder problemen doorlopen. Fijn! Zelfs mijn bus stond nog gewoon op me te wachten!

Issie en Marlijnski!!

Ons crappy hostel in 1 keer gevonden, waar ik achteraf niks van snap. Binnengekomen gevraagd of dit het hostel was (ze hadden geen naambordje hangen of iets ter bevestiging dat dit een hostel was, laat staan het goede hostel) Maar terwijl ik met de vrouw prbeer te praten, zie ik Iris op me afstormen en heb ik 5 minuten niet kunnen ademen door haar stevige knuffel! Voelde super goed, zoiets vertrouwds! Gelijk meegenomen naar onze kamer, waar ik Marlijn ook weer zag! Gezellig in Little India gegeten en lekker bijgekletst en gelachen.
De volgende dag wilden we naar Holland Village, maar dit viel ons zwaar tegen (hoorde achteraf dat het hier 's avonds wel gezellig druk en levendig is!) Maar wij zijn niet verder gekomen dan een foto van een getekende molen en straatnaambordjes als Holland Avenue, Holland Road en Holland Street. Zo origineel! De rest van de dag nog lekker rondgelopen en ook in Singapore weer een nieuw Chinatown ontdekt.

Marina Bay rooftop bar

Iris en Marlijn hadden over een bar gehoord op het dak van een heel hoog gebouw aan het water, maar dat het wel geld kost om naar boven te gaan en de drankjes superduur zijn. We besloten het risico te nemen en gewoon proberen binnen te komen en anders gewoon wat anders te vinden. Het was woensdag, dus ladiesnight in Singapore! Dit betekent gratis entree en een welkomstdrankje voor alle dames. Dit konden we goed gebruiken, omdat we maar 30 Singapore dollar bij ons hadden met z'n 3en.

Wij op naar de Marina Bay rooftop bar! Tijdens het lange stuk lopen door de chique gebouwen, liepen we tussen de mannen in maatpakken en vrouwen in de chiqueste galajurken. Wij hadden voor de verandering wel wat make-up op en onze chiqueste backpack-kleding aan, maar het was nog steeds backpack-kleding. Rondkijkend snapte ik niet waarom ik mijn hakken niet mee had genomen maar hier nu op mijn praktische (want flesopener in de zool) Reefslippers rond stampte.

Eerst de verkeerde lift genomen naar de 57e verdieping; hier mochten we alleen komen als hotelgasten. De portier vertelde dat we beneden bij een balie een kaartje konden kopen om bij toren 3 omhoog te gaan naar de bar. Bang om de taxi op de terugweg niet meer te kunnen betalen en uit Hollandse gierigheid zijn we langs de balie gesneakt en hebben we gewacht op een groepje uitgelaten chinezen die boven feest gingen vieren en wel hun liftpasje bij zich hadden. De portier boven hebben we kunnen laten geloven dat we genoeg drankjes zouden bestellen in de dure bar om ons door te laten. En.. we stonden op het dak! Even van het uitzicht genoten en gekeken of we de bar binnen konden komen. Ik dacht door te bluffen en gewoon langs de kassa door het hoge fluwelen gordijn naar binnen te lopen. Hand op mijn arm. (shit!) Om me te vertellen dat we een gratis welkomstdrankje kregen en we het bonnetje daarvoor bij de kassa konden halen (yes!!) We waren gratis binnen en konden een gratis wijntje halen.. Ideaal!

We hadden al snel door dat onze 30 dollar misschien nieteens genoeg zou zijn voor 1 wijntje, dus bedachten we onze strategie. Ik had al snel een groepje rijkuitziende zakenmannen ontdekt waar we vast onderhoudende conversaties mee zouden kunnen voeren en zo heel subtiel en uiterst charmant de ons aangeboden wijntjes niet zouden kunnen weigeren. Dit verliep iets anders. Op ons oorlogspad verloor ik wat wijn over een chique Armani blouse ofzo, waardoor we de conversaties voerden met wat Italiaanse zakenmannen die in Singapore woonden. Geen schuldgevoel overigens, want volgens mij werd gewoon de zakelijke creditcard op het leren boekje bij de rekening gelegd. 2 witten wijn en 2 whiskey; 120 dollar. Nee, onze 30 dollar waren zeker niet genoeg geweest! Verder gewoon een erg gezellige avond gehad en daarna veilig met de taxi thuisgebracht.

Melaka

De volgende dag hebben we wat ontbeten en zijn we met de bus naar Melaka gegaan, een plaatsje in het zuidwesten van Maleisië, met veel Nederlandse invloeden uit de VOC tijd. Iris en Marlijn hadden tijdens hun trip de tip gekregen om bij Ringo's Foyer te slapen. Hier kwamen we binnen, werden hartelijk begroet en gelijk aan iedereen voorgesteld, leuk! We kregen een kamer waar wee met z'n 3en konden slapen en we hadden airco! Na onze tassen gedropt te hebben, werden we gelijk meegenomen op een fietstocht door de stad om erg goedkoop bij wat voedselstalletjes te eten. Het eten was prima en was de lekkerste pineapple juice so far!
De rest van onze dagen in Melaka hebben we lekker gechilld, wat rondgelopen, verse fruitsapjes gedronken, op het dak in de zon gelegen, gezellig met zijn 3en geweest, maar ook veel andere leuke mensen ontmoet! Zo was er E-1, een jongen uit Tioman waar ik misschien ook nog heen wilde, Joe aka Jack Sparrow (echt sprekend!) die samen met zijn python Rufus reisde, Andy die ook op Tioman woonde en ons over probeerde te halen daar ook heen te gaan en San Yin, een jongen uit Amsterdam die ons bij Joe (niet die van de slang) bracht, die prachtige Jazz voor ons speelde in zijn barretje. We hebben bier gedronken in de reggaebar met de locals en de kunstenaars die zijn blijven hangen in Melaka.

Op onze laatste dag in Melaka was Iris jarig! Marlijn en ik hadden al veel stiekeme momentjes gehad om een verrassingsdag voor te bereiden en hebben alles kunnen regelen wat we wilden! 's Ochtends vroeg hebben we Iris verrast met een stuk chocolade-banaantaart, terwijl we zingend binnen kwamen lopen met onze feesthoedjes en maskertjes op! Daarna de stad in gegaan voor een lekker vers fruitsapje en met het excuus dat we geld moesten pinnen helemaal naar de andere kant van de stad gelopen en daar lekker sushi gegeten! Daar in de buurt zou ook het zwembad zijn, wat ons wel lekker leek even te dobberen. Het was heerlijk verfrissend en fijn om even wat conditie te kunnen doen zonder je gelijk kapot te zweten. Ook gelijk m'n GoPro onder water getest, werkte prima! Leuk contact met een groepje dove toeristen gehad, waarvan er 1 ook een GoPro had, schept toch een band haha! Na het zwemmen was het alweer tijd voor Iris' grote cadeau; een massage! We zaten al 3 dagen te zwijmelen over welke we wilden, dus het was ook niet moeilijk geweest welke Iris wilde; 40 min voeten en 20 min rug. Marlijn en ik gingen voor de 60 min bodymassage (zonder happy end ;) )

B-day girl

Teruggekomen in het hostel had Iris afgesproken om met Merel te skypen, wat ons ideaal uitkwam, zo konden we het dakterras klaar gaan maken voor de surprise-BBQ! We hadden overal ballonnen op gehangen, toen de eigenaar van het hostel kwam met de mededeling dat het waarschijnlijk hard zou gaan regenen en we dus iets anders moesten verzinnen. Pff.. We hadden nieteens een plan B! Na een half uurtje kwam hij erachter dat de buien aan ons voorbij zouden gaan en kon het feestje alsnog gewoon doorgaan! We hadden de afgelopen dagen allemaal gasten van het hostel uitgenodigd en het was een supergezellige avond met veel eten, drank, vuur en later zelfs live muziek. Samen met Marlijn ons over laten halen om ook met de vuurballen aan kettingen te spelen, we hadden genoeg rum op, dus geen probleem! (Zie de foto's voor bewijs ;) )

Glimlach: Schapenlach bij de paspoortcontrole, glimlach toen mijn bus er nog stond, niet-van-mijn-gezicht-af-te-slaan-lach toen Issie me weer knuffelde en een over-de-grond-rol-lach toen we zonder grote probelen de rooftopbar bereikten!

Leuke mensen ontmoet: weer een paar erbij!

Bijna dood ervaring: Geen, al was het vuur vrij spannend, maar supertrots dat we het gewoon gedaan hebben!

Ik loop alweer een tijdje achter met typen, maar alles gaat nog goed :) Liefs!!

Kuala Lumpur it is!

Dag 1

Aangekomen op het vliegveld van Kuala Lumpur, was het niet moeilijke de immigratie te vinden. En na even in de rij te hebben gestaan en gekeken te hebben naar de diversiteit van de mensen om me heen, was ik erg benieuwd of het er allemaal nog uit zou zien zoals ik het me herinner van 2,5 jaar geleden. Dit was het geval en ook tijdens het half uurtje met de trein naar Sentral verliep alles prima. Ik had m'n hostel geboekt, op loopafstand van het station en toevallig vlak bij een hotel waar ik eerder met Timo was geweest. Eitje dus! Mocht het zo zijn als ik de goede uitgang vanuit het station had genomen.. :( Nu met mn backpack en behoorlijk zware handbagagetas 3 rondjes om het station gelopen en aan diverse mensen hulp gevraagd, maar die stuurden me allemaal richting het Hilton hotel. Dat was nou juist niet díe kant die ik op moest. (Zou je zeggen; loop dan gewoon precies de andere kant op, maar dat was een bouwplaats en ging dus niet.) Uiteindelijk via een ondergrondse tunnel (wat ik me achteraf wel weer herinner) aan de goede kant uitgekomen en tussen de zwervers door naar mn hostel gestapt. Zag er prima uit, net nieuw en net als op de foto's! De privé kamers waren erg cheap, maar allemaal vol, maar in de grote slaapzaal was nog genoeg plek. Klopte ook, alle bedden waren leeg! 1e keus dus! Helemaal prima :) Lekker wat gechilld tot ik een roommaatje kreeg. Eleanor uit Londen die net een jaar op Vanuatu had gezeten waar ze Engelse les had gegeven. Wow! Met met plezier naar al haar verhalen geluisterd. (pap, mam, wees maar niet bang.. Zó ver zal ik niet gaan, ze eten daar elke dag hetzelfde vieze eten namelijk haha)

Ik heb haar gevraagd mee te gaan om sushi te eten bij mn restaurantje waar ik me al 2,5 jaar op verheugd had. In de zin van; doe gek, eet gewoon eens heel avontuurlijk bij iets waar je nog nooit gegeten heb, vond ik een vestiging van die sushiketen dichter bij ons hostel en zijn we daar heen gegaan met de monorail. (Wát een vershil met Hong Kong! Daar was ik een eindeloos lang perron gewend, helemaal gevuld met 1 lange metro. Deze monorail was 2/3 van onze Haagse trams.. Weird!)

Na even kort zoeken komen we op de 5e verdieping van een megamall terecht en staan tegelijk stil met wijdopengevallen monden. Zomaar, op de 5e verdieping van een ogenschijnlijk normaal warenhuis bevind zich een pretpark met een achtbaan die overal tussendoor en overheen gaat en zelfs een grote looping heeft in het midden..! Zonder elkaars reactie af te wachten rennen we naar het tickethokje. 38 MYR (€9,50) Ow.. Dat is duurder dan ons hostel.. Even getwijfeld en besloten om eerst te gaan eten met uitzicht op het park. Heerlijk gegeten, maar minder bijzonder als dat ik verwacht zou hebben. De zalm zag er niet lekker uit, dus heb alleen andere sushi gegeten. Lekker, maar ze zijn gezakt onder Shabu Shabu in mijn sushi-belevings-top10. Prijzen waren ook duurder dan 2,5 jaar geleden, maar alsnog voor iets van 8 euro helemaal volgegeten. Op naar de achtbaan! Het was super rustig in het park en er was zeker veel meer personeel dan bezoekers. Nou, prima! We hebben super gelachen en gegild tijdens de looping en kurkentrekkers en nadat we onze magen dusdanig op de proef hadden gesteld, dat we nog geen half rondje konden draaien zonder over te geven, zijn we terug naar ons hostel gegaan met het plan lekker aangeschoten te worden. (Eleanor had ook al meer dan een jaar geen alcohol op) Helaas bleek de drank erg duur te zijn en hebben we dus maar van onze vruchtensapjes genoten. Super begin van m'n Kuala Lumpur avontuur dit!

Dag 2

De volgende dag met Scott, een Canadese jongen (ja, weer 1!) naar de Batu Caves gegaan. Heerlijk kletsend aan mijn Engels gewerkt de hele dag. Aangekomen bij de caves, zagen we allemaal aapjes lopen. We waren al gewaarschuwd door mogelijke agressie, omdat ze zo verwend zijn door toeristen. Camera's, eten en drinken weg dus! Een grote trap op richting de hoofdgrot. Afgezien van de loerende apen op de trap, was dit geen enge grot. Geen beest gezien eigenlijk. Wel helemaal ingericht als Boedhistische tempel, dat was wel bijzonder om te zien. Op aanraden van Eleonor ook naar de Dark Cave geweest, gelijk naast de grote grot. Deze is gesloten voor bezoekers om de grot te conserveren. Alleen via een 'Educational Tour' met een gids kon je de grot in. Face your fears en gaan! In het begin niks engs, tot hij met zijn zaklamp op dieren/insecten wees die wij nieteens gezien hadden. 'Niet over nadenken Helen, verwonder jezelf en loop gewoon achter die gids aan.' In de groep liepen ook een moeder en dochter mee die qua reacties op alles, mijn eigen moeder en zusje zouden kunnen zijn! (Misschien maar goed dat jullie hier niet bij waren, Bali wordt vast anders!)
Tijdens de tour heb ik genoten van alles wat ik om me heen zag (vooral heel veel donkerheid, zwart) en voelde me echt een held daar gewoon te lopen zonder bang te zijn. Ik denk dat de reis me daar nu al in veranderd heeft :)

's Middags zijn we op een klein foodcourtje vlakbij het hostel gaan eten. Scott had hier gisteren ook al gegeten en was niet ziek geworden, dus vooruit maar, kom maar door met dat goedkope eten! Best oké gegeten, noodles met seafood waarvan ik de helft van de seafood naar Scotts bord overgeschoven heb, handig!

Daarna hadden we het plan naar Chinatown te gaan, hier heb ik met Timo ook al eens een hotel gehad en vond de straten toen niet zo bijzonder. Maar het is wel weer lekker een middagje weg! We zijn er helemaal naartoe gelopen, voetpaden/ bewandelbare bermen houden soms gewoon op. Heel vreemd, dus loop je af en toe gewoon zoveel mogelijk aan de kant op een drukke weg. Best scary als je steeds auto's van links verwacht terwijl ze van rechts komen! Lekker rondgelopen, ook nog wat Indiase tempels gezien en daarna weer terug naar het hostel gelopen. 's avonds had ik geen zin meer om weg te gaan, dus bij het supermarktje onder het hostel een bakje gedroogde noodles, pakje crackertjes, yoghurtdrankje en een grote chocoladereep als toetje gehaald. Heerlijk!

Dag 3

Vandaag een lekkere rustdag gehad. Lang uitgeslapen, boekje gelezen, uitgebreid gedouched in een erg ruime en erg schone douche en weer op de hoogte van alles in NL middels facebook en nu.nl. 's Middags m'n 1e Roti Chanai op. Heerlijk, maar wel in een heel vreemd restaurantje. Voelde me voor het eerst niet zo op m'n gemak deze reis. De man voor de ingang deed al vrij moeilijk toen ik hem vertelde Roti bij hem te komen eten, maar (misschien dankzij zijn slechte engels) liet me binnen en bracht me helemaal achterin bij een tafeltje waar ik kon gaan zitten. Al lopend om me heen kijkend zie ik alleen maar mannen. Alleen maar vieze mannen zelfs. Ik merkte dat er super erg over me gepraat werd en iedereen staarde me aan. Ongemakkelijk! Gelukkig snel hersteld en m'n durf-vooral-niet-bij-me-in-de-buurt-te komen-hoofd opgezet en gewoon doorgegeten. Had nog geen menukaart gezien, dus verwachtte ook nog wel flink afgezet te worden. Na omgerekend nog geen 80 eurocent betaald te hebben voor eten en drinken, maak ik me daar achteraf niet zo'n zorgen over. Ik was blij om af te rekenen en weer te kunnen vertrekken. Later ben ik de man van de kassa weer tegen gekomen op straat en vroeg me mee te gaan naar de massage. Dit heb ik uiteraard wel geweigerd haha!

's Avonds vond ik het tijd voor luxe en in een nogal Westers en duur uitziend tentje gaan eten. Heerlijke ‘Javanese Mee' op, verse echte chocolademelk en een grote aardbeiensorbet als toetje..! Kom maar door met die rekening, kan ik m'n nieuwe creditcard ook eindelijk eens gebruiken! €4,50.. Ow, dat had ik helaas nog wel in m'n portemonnee zitten ;)

Dag 4

Gisterennacht een jongen ontmoet toen ik niet kon slapen. Ik dwaalde over de gang op zoek naar wifi-bereik en hij kwam net aan. Leek een aardige jongen en de volgende dag dan ook samen op pad gegaan. Het was zijn eerste dag in Kuala Lumpur, dus ben een beetje zijn gids geweest langs de meest toeristische attracties van KL. Hij kwam uit India en vertelde me dat hij normaal een tulband op heeft haha! Ik ben nog nooit bevriend geweest met iemand met een tulband.. Cool! Helaas droeg hij hem niet op vakantie. Eerst op zoek geweest naar een fotocamera en een iPad 2 voor hem, maar geen perfecte deal kunnen vinden, dus doorgelopen naar de KL tower. Hij wilde steeds een taxi nemen, maar ik stelde voor gewoon te lopen. (Beste mensen, ik snap dat sommigen van jullie dit misschien niet van mij verwachten, maar ik begin lopen zelfs leuk te vinden haha!) Daar gezellig wat foto's gemaakt en 2 leguanen ontmoet.. Toen ik er met een grote boog omheen liep, moest hun eigenaar lachen en vroeg me dichterbij te komen. Ze zaten rustig op een tafel hun sla te eten, dus vooruit. Of ik er mee op de foto wilde.. Tuurlijk, doe eens gek en laat een leguaan op je schouder zitten! Hoow, ook nog 1 in m'n handen! En nadat de Indiër eindelijk de goede camerapositie gevonden had, begon ik het zelfs minder eng te vinden..! Oke, nu hij natuurlijk! Durfde hij niet. Gelukkig bezit ik een bescheiden potje overtuigingskracht en heeft hij ze ook vastgehad.

Daarna zijn we doorgelopen naar de Petronas Twintowers. Hier wilde hij uiteraard ook weer foto's maken.. Nou prima, ook leuk voor jullie! Hij heeft zijn neef nog even gebeld om kaartjes te regelen om naar boven te kunnen, maar dit heb ik afgewimpeld omdat ik hem wel een beetje zat begon te worden. Hij was erg aardig, maar een beetje té op een gegeven moment. Hij wilde alles voor me betalen, liet mij alle keuzes maken en had zelf niet echt een mening. Prima voor even, maar dit was genoeg. Ik baalde er ook wel een beetje van dat ik nog geen busticket naar Singapore had kunnen regelen vandaag. 's Avonds weer wat eten bij de supermarkt gehaald, dus een érg goedkoop dagje gehad!

Dag 5

Vanmorgen lekker lang gedoucht en tegelijk m'n kleren gewassen. Ze hebben een heerlijke voorwas gekregen, daarna een exclusieve krul-shampoo behandeling gehad afgesloten met een glad-en-stijl cremespoeling voor heerlijk zacht draagcomfort!

Daarna eindelijk op weg naar het busstation een paar haltes verderop om alvast mn ticket te kopen. Over deze paar haltes heb ik 45 minuten gedaan en de trein komt maar 1x per half uur.. Ik was van plan geweest de bus van 8 uur 's ochtends te nemen, maar besloot wijs toch maar die van 8.45 uur te nemen! Na m'n ticket gekocht te hebben ben ik een tijdje achtervolgd door een vervelend Maleisisch mannetje. (miss, where are you going, you are beautiful, where do you come from, where are you going, where are you going?) Deze vragen hier al veel vaker gehad, maar met een kort en duidelijk antwoord steeds makkelijk afgewimpeld. Deze bleef me echter volgen en werkte me op m'n zenuwen. Bijna bij m'n perron aangekomen had ik zijn zwakke plekken vast geanalyseerd, maar ook gezorgd dat ik op plekken liep waar genoeg andere mensen liepen. Na een 4e ‘val dood blik' eindelijk van hem af. Fijn, geen geweld nodig geweest ;)

Op de terugweg kwamen we langs het station ‘Mid Valley' Jeee!! M'n favoriete winkelcentrum ooit kon ik al zien vanuit de trein; Mid Valley Megamall. Hier heb ik heerlijk rondgelopen, ben ik heerlijk behandeld door het liefste en geduldigste winkelpersoneel en heb ik me weer de mooiste kleding aan laten passen! Uiteindelijk heel veel verleidingen kunnen weerstaan en de mall na een paar uur verlaten met slechts een goed gevulde sushibuik, eyeliner en een Roxyshirtje! Ben echt super trots op mezelf dat ik het hierbij gelaten heb!

Dag 6

Vanmorgen vroeg naar het busstation gegaan, maar 1 minuut op de trein hoeven wachten en ik was dus ruim op tijd voor de bus! Op het busstation (wat meer wegheeft van een redelijk groot vliegveld) lekker eten gekocht voor in de bus, en nog platgelegen van het lachen met 2 Islamitisch-Maleisische meisjes achter de toonbank van het supermarktje toen ze samen probeerden de grootste banaan voor me uit te zoeken haha! Leuk om in zulk gebrekkig Engels en ondanks het cultuurverschil toch om dezelfde humor te kunnen lachen!
Busreis was saai, maar heb lekker wat kunnen slapen en een boekje gelezen.

M'n Singapore avontuur is weer een heel ander verhaal en hier zal ik de volgende keer mee verder gaan..!

Liefs en hoop de volgende keer wat eerder een nieuw verhaal te posten ;)

Lieve berichtjes: Jeeeeeee!!!

Glimlach: Ja, afgewisseld met mijn 'blijf-vooral-uit-m'n-buurt-blik en mijn laatste-waarschuwing-val-dood-blik als het nodig was.

Leuke mensen ontmoet: weer een paar erbij

Taal; Mijn Engels weer verbeterd door Eleanor en Scott!

Misselijk; na de verschillende over-de-kop attracties, maar in de bus gelukkig gewapend met m'n pilletjes!

Bijna-dood-ervaringen: 1 keer bijna onder een bus, ik heb ook maar niet op de kwaliteit van de attracties in het pretpark gelet (ach, kan niks mis mee zijn, heeft altijd binnen gestaan..)En in het begin in de donkere grot en tijdens de eerste paar seconde dat de leguaan op mijn schouder werd gezet, voelde ik me ook niet alsof ik 100 jaar zou worden..

Goede start van 2012

Zondag 1 januari 2012

Terug in mijn hostel waren mn Amerikaanse en mn Zweedse roommates er nog niet en ze wisten van te voren ook niet of ze zouden blijven slapen of bij vrienden bleven slapen.. Werden de vrienden bleek, want ik ben niet gestoord in mn slaap en heerlijk alleen wakker geworden! (Voelde ik me gelukkig iets minder genaaid na mn 80 euro voor mn crapbed)

Om 10.30 uur al afgesproken met de Engelsen om samen te ontbijten als hun afscheid, want ze gingen weer terug naar Shenzhen in China, net over de grens. In een chiquer foodcourt tegenover het hostel gegeten. Betaalde veel voor weinig eten.. Helaas.

Na het ontbijt met 4 van hen naar The Peak geweest. Dit is een hoge bergtop waarvandaan je uitzicht hebt over de hele stad. Het was voor Hong Kongse begrippen vrij helder, dus ideale dag om te gaan!
Met de metro erheen, komen we boven de halte ineens midden in de drakenparade terecht! Ik was eigenlijk alweer een beetje vergeten dat die vandaag was, maar leuk om er zo toch wat van mee te hebben gekregen :)

Een stuk de berg opgelopen naar de benedenhalte van de tram die naar de top rijdt. Schijnt een hele beleving te zijn omdat hij erg stijl om hoog gaat. Leek wel of ik in de Efteling aankwam, zigzagrij met bordjes die aangeven hoe lang de wavchttijd is; 1,5 uur. Nee, doen we niet natuurlijk met onze vreselijk frisse ‘the day after' hoofden. Taxi regelen dan maar. We waren met z'n 5en, dus ik zag al helemaal voor me dat we 2 taxi's moesten nemen, maar al gauw hadden we een taxi waarbij we gewoon met zn vieren op de achterbank pasten (na heel slim wat naar boven te lopen om de taxi's te stoppen voor ze bij de taxistandplaats met de lange rij wachtende toeristen waren.)
Voor nog geen euro per persoon helemaal naar boven gebracht, ideaal! Boven hadden we een klein uitzicht, maar voelde me vooral licht teleurgesteld, want zo boeiend was het uitzicht niet. Er stond ook een groot, nieuw gebouw, waar we wat mensen op het dak zagen staan. Daar zou het uitzicht vast beter zijn! Wij naar boven, kregen we van een chinees 5 bonnetjes van een bustour waarmee we gratis het dak opkonden! Even in de rij gestaan, bleek dat we de bonnetjes beneden al hadden om moeten laten wisselen. Zou te lang duren, dus voor 3 euro alsnog een toeganskaartje gekocht boven. Boven gelijk een fantastich uitzicht! Bleken we daarvoor aan de verkeerde kant van de berg naar beneden te hebben gekeken.. Stom! Boven lekker rondgelopen en rondgekeken, nieuwe Chinese vriendinnetjes ontmoet en veel foto's gemaakt. Daarna even heerlijke patatjes op en met de taxi helemaal terug naar het hostel gereden en afscheid genomen van de Engelsen.

GoPro camera deel 2

Aan het einde van de middag heb ik lekker met Timo geskyped en hadden we het over de GoPro camera. Ik kon het toch niet helemaal loslaten en had na lang zoeken een site gevonden met alle officiele GoPro dealers in Azië! M'n hoop begon weer te groeien! Site werkte alleen niet ideaal door mn slome internet, dus heeft Timo heel lief de adressen in een mailtje gezet voor me :) De crappy dealer van gisteren stond ook in het lijstje, dus daar daalde mn gelukkige gevoel weer een beetje. Andere winkel; Island Wake, Causeway bay.. Héé! Dat is hier om de hoek! Dag lieve Timo, ben zo weer terug! piep piep piep.. (Sorry schat) Adres gevonden. Moest tussen een spleet tussen 2 hoge, oude gebouwen een crappy trap op.. Doen? Niet doen? Vorige keer ook overleefd, dus DOEN! (Dit schoot door mn hoofd terwijl ik bijna naar de trap aan het rennen was..) Eenmaal boven bleek het maar een klein winkeltje te zijn en zag ik hem helaas niet.. Natuurlijk toch vragen, heb het de afgelopen dagen zelfs bijna bij de bakker gevraagd, en hij stuurde me nog verder naar boven. Ik hem overreden met mijn ratelverhaal of het echt zo was en dat ik zo bij met hem was en de teleurstellingen die ik heb moeten verwerken en dat ik al een dag door de stad had gelopen op zoek naar de camera, en hebben ze hem écht boven? You're my hero, you make my day!!

Daar schrok hij volgens mij behoorlijk van en alles wat hij uit kon brengen was; 'Happy new year.' Ook heel lief.

Trap op naar boven gerend, aangebeld bij een deur, was een huis. Geen GoPro dus. Deur ertegenover was een glazen deur, begon mn ratelverhaal weer, tot ik merkte dat ik in een tuttige kledingwinkel stond. 'Oh, sorry, wrong shop I think!' Zooeeff, nog een trap naar boven gerend. Een supergave snowboardwinkel aan de ene kant en een erg tof uitziende surfwinkel aan de andere kant. Snowboardwinkel in en gelijk om de hoek stond hij; een prachtig glimmend schap, met een LCD scherm waar de tofste Roxychicks hun surfskills showden! Verder stond hij vol met de nieuwe GoPro camera's en daaronder hingen alle accesoires!

Ik helemaal blij mn ratelverhaal weer opgehangen, nou, ze hadden de dag van hun leven haha! Verder erg leuk gekletst over snowboarden, surfen en de GoPro. Na mijn keuze gemaakt te hebben (GoPro HD Hero 2 surfpack + headstrap + suctionmount) Ben ik bijna huppelend naar mn hostel teruggegaan. (Zou ik natuurlijk nooit echt doen, heb m'n stoere reputatie hoog te houden!) Gelijk weer even met Timo geskyped die gelukkig even enthousiast was!

Wennen aan het eten

Van plan vroeg te slapen klets ik in de woonkamer even met een Australisch meisje, een Deense jongen en een Canadese jongen. Erg gezellig en we besloten die avond naar het vaste land te gaan (Kowloon) om te kijken hoe het daar is. Met de ferry heengegaan en zo gelijk al een supermooi uitzicht over beide kanten van de stad gehad! Aan de overkant genoten van de imposante skyline van Hong Kong Island en geprobeerd wat mooie foto's te maken,wat met een echt goede camera vast nogbeter lukt! Daarna door de drukke straten gelopen vol met grote neonreclameborden. Daarna een tl-balk restaurantje ingegaan om wat te eten. Gekozen voor een deep fried seafood curry. De curry smaakte erg lekker, maar ik hou eigenlijk helemaal niet van seafood, dus kon ik laten liggen. Wel geprobeerd uiteraard en uiteindelijk nog de helft opgegeten ook! Smaakte nieteens zo slecht!

Na het eten (om 22.00 uur gingen we eten) zijn we doorgelopen op zoek naar de nightmarket. Waar ze om half 12 al aan het opruimen waren, dus lekker rustig ? Het Australische meisje studeert iets van gezondheidswetenschappen, maar dan over alternatieve medicijnen. Ze was dan ook erg benieuwd naar de ‘Tortoise Jelly' die ze hier gebruiken als medicijn tegen allemaal kwaaltjes. Ze kreeg een vrij grote bak met het donkere Jelly-spul en extra honing tegen de bittere smaak. Zij proberen, gelijk een grote hap en ze vond het erg smerig. Ze hadden het daarvoor ook al gehad over het eten van insecten wat zij en de Deense jongen helemaal geweldig vonden net zoals dingen als magen van dieren.. :S Dat leek mij allemaal helemaal niks, maar dit zag er nog wel eetbaar en zonder verrassingen uit, dus ik wilde ook wel proberen (volwassen he Sam?) Het was inderdaad erg bitter en smerig, maar koste me geen moeite niet over mn nek te gaan gelukkig. Toen was het de beurt aan de Deense jongen met zijn stoere praatjes, maar die sloeg even over en nadat de pussylike Canadese jongen ook een hap had genomen moest hij ook wel. Voelde goed om even zo stoer te doen haha!

Een half uurtje verderlopen vroeg ik aan ze of ze wisten wat ‘Tortoise' betekende. Ja, dat het van schildpadden gemaakt wordt.. WAAAT?? Heb ik net schildpad op?? (Zag gelijk weer die lieve kleine beestjes voor me die ik straks in Maleisië ook weer wil gaan knuffelen en had stiekem wel een beetje spijt.) In het hostel gelijk even opgezocht en er wordt een klein beetje poeder van het schild aan toegevoegd. Dit maakte het gelukkig al een klein beetje minder erg om te weten dat het niet van bedreigde dieren is gemaakt, maar met maar een heeeeel klein stukje schildpad die daar speciaal voor gefokt worden net als kippen in Nederland. Ik hoop dat de schildpadjes volgende week niet ruiken of voelen dat ik een stukje soortgenoot op heb.. Sorry lieverds!!

Maandag 2 januari 2012

Vanmorgen lekker lang op bed blijven liggen, ik voelde me erg moe en had ook nog niet echt een doel voor de dag. Om mezelf uit bed te krijgen bedacht ik lekkere sushi te gaan zoeken. Uiteindelijk een leuk lopendebandrestaurantje gevonden waar het betaalbaar was, maar er niet smerig uitzag. Na een kwartiertje kwam er een zakenman achtige vent binnen lopen. (glad haar, nette kleren, maar alles behalve stijlvol.) Uit beleefdheid en ook wel een beetje nieuwsgierigheid toch maar met hem gaan praten. Hij bleek uit Duitsland te komen en in Hong Kong te wonen en te werken. Verder had hij weinig interessants te vertellen, maar toch wel leuk om even te kunnen kletsen tijdens het eten en nog wat leuke Hong Kong tips van hem gekregen, maar ik denk dat ik die dan juist maar moet mijden, zo goed was zijn smaak niet!

Daarna ben ik een stuk gaan lopen door het park om mijn nieuwe GoPro te testen! wat foto'tjes gemaakt en een timelaps, maar ik kon niet echt een goed punt vinden hiervoor, dus is niks geworden. In het park lagen sportvelden met de chique-heid van tennisbanen waar groepjes (vooral wat oudere) Chinezen een spel aan het spelen waren. Het was een soort Jeu des Boules, maar dan met zwaardere ballen, met 2 iets plattere zijkanten. Even van een afstandje staan kijken hoe ze het speelden tot een heel lief, oud Chinees mannetje uit het spel naar me toe kwam en in zijn beste Engels vroeg; wannatlai? Dat kon ik natuurlijk niet weigeren en zo speelde ik een paar potjes 'Lawn Bowl' mee met ze! Het bleek moeilijker dan het eruit zag, ik rolde veel te zacht of veel te hard, maar ben nooit dicht genoeg bij het kleine balletje in de buurt geweest helaas..

's Avonds weer naar Kowloon geweest, dit keer met de metro en op tijd voor de lichtshow! Even genoten, gefilmd met mn GoPro, geprobeerd wat mooie foto's te maken en lekker om me heen mensen bestudeerd. Daarna wilde ik nog even naar de stad lopen, waar ik de Canadese jongen tegenkom! Samen wat gaan eten en, echt helemaal toevallig, weer bij een sushirestaurant beland! Echt heel erg vervelend ;) Lekker gegeten en hem zover mij te helpen met mijn missie van de dag; een mooi filmpje of timelaps maken van het verkeer in een drukke, met neonreclameborden overspoelde straat. We vonden erg drukke straten en ook genoeg felneonverlichte straten, maar geen goede combinatie waar we ook nog op een brug over de weg konden staan helaas.. Het is dus maar een slap aftreksel geworden en terug in NL maar even kijken of het doe moeite waard is er nog iets van te maken.

Terug in het hostel wilde ik even lekker op mijn kamer skypen, maar lag al iemand ondere de dekens op een ander bed, en besloot haar niet wakker te maken. Terug naar de gemeenschappelijke ruimte en daar met Timo geskyped om hem te feliciteren met ons vandaag 1,5 jarig huwelijk! Had hij natuurlijk ook even niet meer aan gedacht, maar gezegd dat hij een heeeel erg groot cadeau voor me heeft, maar natuurlijk te groot om mee te nemen op reis en dus thuis staat te wachten als ik naar huis kom. (Ha! Nou heb ik het zwart op wit dat je een groot cadeau voor me hebt!)

Liefs!! xx

Lieve berichtjes: Leuke en lieve reacties op mn vorige verhaaltje! Thnx!!

Glimlach: JAA!!! Ik heb mn GoPro!!!!

Tranen: 0 (ook niet voor het dode schildpadje, sorry)

Leuke mensen ontmoet: weer een paar erbij

scheldwoorden:

dingen gegeten die ik nog niet kende/ normaal niet eet; Seafoodcurry, Tosti met spek, Horlicks, Beef Brisket, Tortoise Jelly, zalmsushi met mayonaise (geen aanrader!), carrotmuffins, rare glibberige plofmushrooms en gebakken sla